Η εμπορευματοποίηση της τέχνης είναι δεδομένη, αλλά οι καταβολές της πάνε πίσω έως την Αναγέννηση, στους μεγάλους δασκάλους και στους πλούσιους πάτρωνές τους. Το status που επιφέρει και η χρήση της ως επένδυσης γνωρίζουν απαράμιλλη έξαρση, όμως το χρηματιστήριο της τέχνης χρονολογείται τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα. Στο τρέχον φως της ποπ κουλτούρας ο καθένας αισθάνεται ότι έχει δικαίωμα στην ταύτιση με ό,τι κατανοεί από τον Πικάσο, τον Νταλί, τον Ρόθκο, τον Πόλοκ. Ομως, αυτό που ο εκδημοκρατισμός των κάποτε μεγάλων αιρετικών δεν μπορεί να υποκαταστήσει είναι το πλαίσιο όπου αναδείχθηκε η ριζοσπαστικότητά τους. Σήμερα, η καθολική αποδοχή του Πικάσο ουσιαστικά τον ισοπεδώνει: εκείνος πια είναι το μέτρο, το status quo, το κατεστημένο. Και δύσκολα κατανοεί κανείς μέσα στην πανσπερμία των αναπαραγωγών, των μιμήσεων, των αντιγραφών, το μέγεθος της ρήξης του Πάμπλο και των ομοτέχνων του με τους αιώνες της αναπαραστατικής τέχνης. Διά του franchise της εικόνας του σε κούπες, μπλούζες, mousepads, ο ίδιος (όπως και μια πλειάδα κορυφαίων, από τους ιμπρεσιονιστές μέχρι τον Αντι Γουόρχολ) διασφαλίζει την αθανασία και οι κληρονόμοι του πακτωλούς χρημάτων. Ωστόσο, η πεμπτουσία της διαφοράς του αναγκαστικά φθίνει. Η ιδιοποίηση του Πικάσο τον καθιστά τμήμα της ταυτότητας του καθενός. Αυτή, βέβαια, είναι και η μοίρα όλων των μεγάλων: να ξεφεύγουν από τα μέτρα τους και να εξισώνονται με τα δικά μας. Δίπλα στον Σαίξπηρ μπορεί για κάποιον να είναι ο Μικ Τζάγκερ. Δίπλα στον Βαν Γκογκ μπορεί να βρίσκεται ο Λιονέλ Μέσι. Δίπλα στον Picasso ένα Toyota Corolla.