Τι Είναι Η Ευγένεια : Συλλέξαμε την καλύτερη πηγή για αυτό το θέμα και σας την παραθέτουμε μαζί με άλλες πληροφορίες.
Η ευγένεια είναι σίγουρα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά στον χαρακτήρα ενός ατόμου και όσο και αν ακούγεται εύκολο ή γραφικό δεν είναι. Μια κοπέλα που είναι πραγματικά ευγενής και όχι τυπικά ευγενική με τους γύρω της σίγουρα θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο. Σύμφωνα με έρευνες έχει αποδειχθεί πως μια κοπέλα που είναι ευγενική συνηθίζει να χαμογελά περισσότερο, να δείχνει σταθερότητα και γι΄αυτό είναι πιο πιθανό να προτιμηθεί από έναν άντρα. Κανένας δεν θέλει δίπλα του μία κοπέλα που θα τον φέρνει σε δύσκολη θέση με τα της σε όποιον και αν απευθύνεται. Αισιοδοξία και αίσθηση του χιούμορ Μια γυναίκα που είναι αισιόδοξη, βλέπει τη ζωή θετικά και έχει αίσθηση του χιούμορ είναι πολύ πιο ελκυστική από κάποια που συνηθίζει να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο. Όλοι οι άντρες μας κατηγορούν συχνά για τη γκρίνια μας. Ήρθε η ώρα να τους διαψεύσουμε. Δες τα πράγματα θετικά, γέλα συχνά μην φοβάσαι ακόμα και να αυτοσαρκαστείς. Το γέλιο φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και φαίνεται ελκυστικό από τον πιο ρομαντικό μέχρι και στον πιο ρεαλιστή άντρα. Πάθος Κάν’ το με πάθος κι ας είναι λάθος! Σου ακούγεται κάτι παραπάνω από συνηθισμένο; Κι όμως έναν άντρα που τον ενδιαφέρει πραγματικά μια γυναίκα θέλει να συζητάει μαζί της και να του δείχνει ότι έχει προσωπικότητα και αυτοπεποίθηση. Είτε έχει να κάνει με τη δουλειά σου, είτε με ένα ...
Πηγή ediva.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Τι Είναι Το Να Φιλοσοφεί Κάποιος Μαζί Με Τα Παιδιά
Το να φιλοσοφεί κάποιος μαζί με τα παιδιά είναι πολύ πιο απλό απ’ ό,τι φαίνεται. Δεν αφορά μόνο τη διδασκαλία της φιλοσοφίας ή των φιλοσόφων, αλλά στοχεύει στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διεύρυνση του ερωτηματολογίου τους. Ακολουθώντας αυτή τη διαδικασία, κινητοποιούμε την ικανότητά τους να διατυπώνουν συλλογισμούς, τα προετοιμάζουμε να ζήσουν σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο πρέπει πολύ συχνά να δρούμε χωρίς να έχουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας. >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> Νο.1 What kind of Creatures are we? Chomsky Noam Pub. €23.70 PHILOSOPHY Noam Chomsky is widely known and deeply admired for being the founder of modern linguistics, one of the founders of the field of cognitive science, and perhaps the most avidly read political theorist and commentator of our time. In these lectures, he presents a lifetime of philosophical reflection on all three of these areas of research to which he has contributed for over half a century. In clear, precise, and non-technical language, Chomsky elaborates on fifty years of scientific development in the study of language, sketching how his own work has implications for the origins of language, the close relations that language bears to thought, and its eventual biological basis. He expounds and criticizes many alternative theories, such as those that emphasize the social, the communicative, and the referential aspects of language. Chomsky reviews how new discoveries about language overcome what seemed to be highly problematic assumptions in the past. He also investigates the apparent scope and limits of human cognitive capacities and what the human mind can seriously investigate, in the light of history of science and philosophical reflection and current understanding. Νο.2 The stranger Coben Harlan Pub.Orion - €14.20 FICTION The Stranger appears out of nowhere, perhaps in a bar, or a parking lot, or at the grocery store. His identity is unknown. His motives are unclear. His information is undeniable. Then he whispers a few words in your ear and disappears, leaving you picking up the pieces of your shattered world. Adam Price has a lot to lose: a comfortable marriage to a beautiful woman, two wonderful sons, and all the trappings of the American Dream: a big house, a good job, a seemingly perfect life. Then he runs into the Stranger. When he learns a devastating secret about his wife, Corrine, he confronts her, and the mirage of perfection disappears as if it never existed at all. Soon Adam finds himself tangled in something far darker than even Corrine`s deception, and realizes that if he doesn`t make exactly the right moves, the conspiracy he`s stumbled into will not only ruin lives - it will end them... Νο.3 It’s not how good you are its how good you want to be Arden Paul Pub. Phaidon €11.05 BUSINESS It`s Not How Good You Are, It`s How Good You Want to Be is a handbook of how to succeed in the world: a pocket bible for the talented and timid alike to help make the unthinkable thinkable and the impossible possible. The world`s top advertising guru, Paul Arden, offers up his wisdom on issues as diverse as problem solving, responding to a brief, communicating, playing your cards right, making mistakes, and creativity - all endeavours that can be applied to aspects of modern life. This uplifting and humorous little book provides a unique insight into the world of advertising and is a quirky compilation of quotes, facts, pictures, wit and wisdom - all packed into easy-to-digest, bite-sized spreads. If you want to succeed in life or business, this book is a must. Νο.4 Rogue Lawyer Grisham John Pub. Hodder - €12.65 THRILLER The best thriller writer alive` - Ken Follett Sometimes you have to fight dirty to get clean. Sebastian Rudd takes the cases no one else wants to take: the drug-addled punk accused of murdering two little girls; a crime lord on death row; a homeowner accused of shooting at a SWAT team. Rudd believes that every person accused of a crime is entitled to a fair trial - even if he has to cheat to get one. He antagonises people from both sides of the law: his last office was firebombed, either by drug dealers or cops. He doesn`t know or care which. But things are about to get even more complicated for Sebastian. Arch Swanger is the prime suspect in the abduction and presumed murder of 21-year-old Jiliana Kemp, the daughter of the assistant chief of police. When Swanger asks Sebastian to represent him, he lets Sebastian in on a terrible secret ...one that will threaten everything Sebastian holds dear. Gritty, witty, and impossible to put down, Rogue Lawyer is the master of the legal thriller at his very best. Νο.5 Wild Lavender Belinda Alexandra Pub. Simon & Schuster - €12.65 FICTION Nothing is wasted, Simone. The love we give never dies.` At fourteen, Simone Fleurier is wrenched from her home on a Provencal lavender farm and sent to work in Marseille. Her life there is hard and impoverished, but Simone discovers the music hall and a dream: to one day be a famous dancer and singer. But when war threatens, Simone makes a decision that will lead to great danger - yet ultimately prove that love, just like wild lavender, can grow in the least likely of places ...Belinda Alexandra has created a tale of passion and courage that moves from the backstreets of Marseille to the grand music theatres of Paris, from the countryside of Provence to decadent pre-war Berlin and jazz-age New York. Wild Lavenderis a feast for the senses that will live on in the imagination forever...
Πηγή cna.org.cy >>>
Η αμαρτία είναι τραγωδία, απαντά. Μια τραγωδία τόσο μεγάλη, ώστε για να γλυτώσουμε από αυτήν, ήρθε ο ίδιος ο Θεός από τον ουρανό και έγινε άνθρωπος. Η αμαρτία είναι μόλυνση της ψυχής και του σώματος. Είναι αρρώστια της ψυχής. Είναι ύπνος που κοιμίζει την συνείδηση μας και δεν μας αφήνει να ξυπνήσουμε και να δούμε την πραγματικότητα. Ακόμη, η αμαρτία είναι θάνατος. Όχι μόνο γιατί γεννάει τον σωματικό θάνατο, αλλά και γιατί χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό και οδηγεί στον αιώνιο θάνατο. Η αμαρτία λοιπόν είναι μια πραγματικότητα για όλους και μάλιστα για τους χριστιανούς. Κι ενώ έχουμε από την μία πλευρά την ξεχωριστή πολεμική του διαβόλου κατά των χριστιανών, όμως πλουσιότερη είναι η Χάρη του Θεού, που παίρνει τους αμαρτωλούς και τους κάνει Αγίους. Και συνεχίζει ο π. Δανιήλ: «Υπάρχει μια αμαρτία, που είναι η πηγή όλων των αμαρτημάτων. Ο Απόστολος Παύλος, όχι απλώς την σημειώνει, αλλά και προειδοποιεί για τον κίνδυνο της κολάσεως, που θα επιφέρει το αμάρτημα αυτό. Και αυτό είναι η έλλειψη αγάπης στον Θεό. Όποιος δεν αγαπάει τον Ιησού Χριστό, αυτός είναι «ανάθεμα», είναι ξεκομμένος από την ζωή και την σωτηρία. Η πηγή όλων των αγαθών είναι η αγάπη στον Χριστό. Και η πηγή όλων των αμαρτιών είναι η έλλειψη αγάπης στον Χριστό. Άνθρωπος που δεν αγαπά τον Χριστό, δεν είναι άνθρωπος.» Είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε τον Χριστό. Και αν δεν τον αγαπάμε, τότε δεν είμαστε χριστιανοί. Ο Χριστός μας αγάπησε τόσο πολύ ώστε δεν είναι δυνατόν να εξοφλήσουμε τις ευεργεσίες. Μας αγάπησε ο Χριστός με μία αγάπη που δεν την χρωστούσε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να Τον αγαπάμε. Την αγάπη ο Χριστός την δίνει δικαιωτικά και όχι δικαιωματικά. Δεν έχουμε δικαίωμα εμείς να ζητάμε και να απαιτούμε αγάπη. Κι όμως, μας την προσφέρει πλούσια, αφειδώλευτα, χωρίς τσιγγουνιά. Η δική μας η αγάπη είναι χρεωστική. Την ...
Πηγή pentapostagma.gr >>>
Τι Είναι Το Όνομα Σουλτάνα
Το όνομα “Σουλτάνα” είναι πολύ μπανάλ για ένα “αστέρι” σαν κι αυτόν. Τώρα είναι ένας “λαϊκός σταρ” με επίχρυση μπαταρία στο μπάνιο. Τώρα είναι ένας ψυχρός “πλασιέ” της εταιρείας σου, μια “ανασφαλής” βεντέτα της χειρότερης μορφής, ένας κακότροπος τραγουδιστής που τα ξέρει όλα και δεν χρειάζεται (ούτε μπορεί) πια να μάθει τίποτε άλλο. Τώρα είναι ένας 35άρης που δίνει παράσταση και πιστεύει πως είναι ο κατάλληλος να κάνει “ιστορία” και να παρουσιάσει “εξήντα χρόνια λαϊκό τραγούδι”, κάτι που δεν αποφάσισε να κάνει ούτε ο Τσιτσάνης. Είναι και αυτό μια πτυχή του πολιτιστικού σας έργου». Η κόντρα με τον συγκρουσιακό (συχνά ακραίο) Πάνου εγκαινιάζεται στην ηχογράφηση του δίσκου «Θέλω να τα πω» (1982). Γίνονται «μπίλιες» μέσα στο στούντιο της Columbia, ο Πάνου αποχωρεί στη φάση της ηχοληψίας του ομώνυμου τραγουδιού, ο δίσκος τελικά βγαίνει, ατόφιο χρυσάφι και καλλιτεχνικά και εμπορικά, ο μοναδικός μάλιστα χρυσός στη δισκογραφία του Πάνου. Λίγους μήνες αργότερα, η κόντρα αναζωπυρώνεται όταν κυκλοφορεί ένας διπλός live δίσκος του Νταλάρα από τις εμφανίσεις του στον Ορφέα με τίτλο: «Τα τραγούδια μου!». Ο Ακης Πάνου γίνεται πυρ και μανία, γιατί το «Νταλαράκι», όπως τον έλεγε, όχι χαϊδευτικά, είχε συμπεριλάβει, χωρίς να ζητήσει την άδειά του, δύο δικά του εμβληματικά τραγούδια για «κράχτες» του compilation: το «Θέλω να τα πω» και το «Χαροκόπου 1942-1953 (Στις παράγκες)» (πιο γνωστό ως «Εφτά νομά σ’ ένα δωμά»). Ο Νταλάρας, που στο θέμα Πάνου θα κρατήσει εν γένει αποστάσεις, δεν θα αντέξει να μην απαντήσει, έμπλεος ειρωνείας, στην προαναφερθείσα ανοιχτή επιστολή: «Φίλε μου Ακη, γεια χαρά. Διάβασα το γράμμα σου που με βρίζεις, αλλά δεν θύμωσα καθόλου! Το φχαριστήθηκα και γέλασα πολύ... Να γράφεις συνέχεια εσύ και να γελάω συνέχεια εγώ! Σε χαιρετώ, ο φίλος σου ο Γιωργάκης ο Νταλάρας» (περιοδικό «Ντέφι», τ. 3, σελ. 69, Οκτ. 1982). Οι κακεντρεχείς θα πουν ότι το πάρθιον βέλος θα το εκσφενδονίσει μετά τον θάνατο του Πάνου. Τον Απρίλιο του 2011 «Το Bήμα της Κυριακής» κυκλοφορεί μια επανέκδοση του «Θέλω να τα πω», με νέα ηχητική επεξεργασία και κυρίως με νέες ενορχηστρωτικές αλλαγές και προσθήκες, αλλά και νέες ερμηνείες (!) διά χειρός Γιώργου Νταλάρα. Οπως θα εξηγήσει ο ίδιος στο σημείωμά του: «Ακούγοντας ξανά, έπειτα από 30 χρόνια, τα πολυκάναλα του δίσκου, αισθάνθηκα την ανάγκη να δουλέψω από την αρχή τις μείξεις, να διαλέξω κάποιες διαφορετικές ερμηνείες από τις ηχογραφήσεις εκείνης της εποχής και να αντικαταστήσω όργανα και ήχους που δεν ακούγονταν στ’ αφτιά μου σήμερα όπως θα άξιζε σ’ αυτά τα τόσο σημαντικά λαϊκά τραγούδια». Πόσο θεμιτό είναι να «πειράζει» ένας τραγουδιστής μια πρώτη εκτέλεση, έναν ιστορικό δίσκο; Ανεξάρτητα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, τα κόκαλα του «έσχατου ρεμπέτη» Ακη Πάνου μάλλον δεν έχουν πάψει να τρίζουν. Οσοι τον περιμένουν στη γωνία θα τον επικρίνουν για το «καπέλωμα» που κάνει σε ό,τι τραγουδάει (δεν ακούς, για παράδειγμα, Καλδάρα, ακούς Νταλάρα) αλλά και για τις παρακινδυνευμένες μουσικές του παρεκκλίσεις (βλέπε λάτιν). «Αυτοί που είναι προσκολλημένοι στο λαϊκό τραγούδι, όπως το γνώρισαν μέχρι τώρα, μου απαγορεύουν να “παρεκκλίνω” και να ψάχνω για καινούργια πράγματα. Και αυτοί με τις καινούργιες ιδέες με αντιμετωπίζουν σαν σκουριασμένη χατζάρα του 1821» θα εξομολογηθεί στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ενίοτε προβαίνει σε αιφνιδιασμούς. Είναι εκείνος που μέσα στην παντοδυναμία της ιδιωτικής τηλεόρασης θα κάνει «Τα κατά Μάρκον» με τον Σταύρο Ξαρχάκο, ο ίδιος που το 1983 τηλεφώνησε (σε μια εμβρόντητη) Κατερίνα Στανίση και της είπε: «Σε άκουσα και θέλω να τραγουδήσουμε μαζί». Είναι και άλλοι που τον αντιμετωπίζουν σαν το ναρκοβόλο της μουσικής βιομηχανίας. Εκείνοι που επιμένουν, ενδεχομένως με μια δόση υπερβολής, ότι «βύθισε κάμποσες καριέρες» και «πήρε τραγούδια από το στόμα συναδέλφων του». Οσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω αναφέρουν την περίπτωση του Κώστα Σμοκοβίτη. Ο Κώστας Σμοκοβίτης (γνωστός από το «Καλημέρα ήλιε» που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος και θα γινόταν γρήγορα το αγαπημένο μουσικό θέμα του ΠαΣοΚ) είναι εκεί, γύρω στο 1973-74, ένας ανερχόμενος λαϊκός τραγουδιστής, κάποιοι θα πουν, «ο νέος Νταλάρας», μάλλον επειδή η φωνή του βρίσκεται «στα ίδια πατήματα». Ο ίδιος, σε πλείστες εκμυστηρεύσεις του προς τον μουσικό Τύπο, θα ισχυριστεί ότι η συνύπαρξή του με τον Νταλάρα στην ίδια εταιρεία θα γίνει η καλλιτεχνική επιτάφια πλάκα του. Μεταξύ άλλων, θα καταθέσει ότι χρησιμοποιήθηκε πολλάκις από τη Μinos ως «φόβητρο» του αναρριχούμενου Νταλάρα, ήτοι για να μην κάνει πολλά τσαλίμια στα καινούργια συμβόλαια. Για τον Κώστα Σμοκοβίτη, που τελικά έγινε υπάλληλος του ΟΤΕ, ο Νταλάρας δεν αφήνει κανέναν άλλο να σηκώσει κεφάλι: Οπως θα γράψει στο περιοδικό «Nτέφι» (τ. 5, 1983, σελ. 43): «Το Νοέμβρη του 1973 έπειτα από υπόδειξη της εταιρείας... πάω να δουλέψω στα Νέα Δειλινά μαζί με τον Νταλάρα. Καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ο Νίκος Λαβράνος, αλλά στην ουσία για όλα αποφάσιζε ο Νταλάρας. Εκείνη την εποχή με φωνάζει ο Κουγιουμτζής και μου λέει να πω στον καινούργιο δίσκο που ετοίμαζε το “Πουκάμισο το θαλασσί” και τα άλλα που είχε γράψει τότε. Από αφέλεια ζήτησα άδεια από τον Νταλάρα να φύγω από την πρόβα. “Τι έχεις, ρε; ” με ρώτησε. Κι εγώ του είπα ότι είχα πρόβα με τον Κουγιουμτζή να πω κάτι τραγούδια. Μετά από αυτό περιμένω να μου ξανατηλεφωνήσει ο Κουγιουμτζής, περιμένω, τίποτα. Παίρνω τον Θεοφίλου και αυτός μου λέει “Κώστα, χάλασε η δουλειά”! Δεν αργεί να βγει ο δίσκος με τα ίδια τραγούδια τραγουδισμένα από τον Νταλάρα». Υπάρχουν, βέβαια, και αρκετοί που θα εξαργυρώσουν προς όφελός τους το καλλιτεχνικό αλισβερίσι με τον «θείο» (παρατσούκλι που του βγάζουν οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας). Μιλώντας στο BHmagazino, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αναγνωρίζει ότι o ίδιος και οι Τερμίτες τού οφείλουν το μισό της ύπαρξής τους. «Αν δεν είχε βρεθεί ο Γιώργος ο Νταλάρας να κάνουμε το “Διδυμότειχο Βlues”, πιθανότατα σήμερα να μην έκανα αυτή τη δουλειά». Ο πολιτικά ορθός «χρυσολαρυγγάς» Τελικά ποιος είναι ο Γιώργος Νταλάρας; Αν μη τι άλλο, ένας από τους «χρυσολαρυγγάδες» (όπως αποκαλούσε ο Δημήτρης Ψαθάς τα είδωλα της μουσικής σκηνής με τα απίθανα μεροκάματα) που κατά τον Μάκη Μάτσα είχαν «και λαρύγγι και μυαλό». Οπως καταθέτει σήμερα ο πρόεδρος της Minos-Emi, τα θετικά στοιχεία του Νταλάρα είναι εκείνα ακριβώς που του αναγνωρίζουν και οι πλέον ορκισμένοι «εχθροί» του στη μουσική πιάτσα (και είναι κάμποσοι): «Σπουδαία φωνή, αυτό είναι το νούμερο ένα. Εργατικός εις το έπακρον. Πάντα ανήσυχος. Συνεπής μέχρι υπερβολής. Στο στούντιο τσακωνόμασταν συνέχεια, διότι συχνά η υπερβολική τελειομανία του τού αποστείρωνε το συναίσθημα. Ενώ το τραγούδι ήταν άψογο, στο τέλος με τις πολλές επαναλήψεις έχανε την ψυχή του. Του έλεγα “Γιώργο, μπορεί σε διαγωνισμό ορθοφωνίας και τονικής ορθότητας να πάρεις δέκα, αλλά από ψυχή θα πάρεις μηδέν”». Τα μειονεκτήματά του, επίσης κοινό μυστικό: «Το πρώτο είναι η υπερβολική του αγάπη για καθετί καινούργιο που εμφανιζόταν στον ορίζοντα (είτε αυτός ήταν συνθέτης είτε στιχουργός κτλ.), κάτι που τον παρέσυρε σε υπερβολικές συμμετοχές στα πάντα και σε ένα ξόδεμα του κεφαλαίου που λέγεται “Γιώργος Νταλάρας”. Εξού και αυτό που είπαν κάποτε “Δεν συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας”. Το δεύτερο είναι η απόλυτη εισαγγελικότητα και οι αγκυλώσεις του, που τον αδίκησαν πραγματικά. Βέβαια αυτή την αυστηρότητα και τη σκληρότητά του τις εφάρμοζε πρώτα στον εαυτό του και στην οικογένειά του και μετά σε όλους τους άλλους. Ομως δεν είναι εύκολο για τον κάθε συνεργάτη που δίνει την ψυχή του για αυτόν να δεχθεί μια συμπεριφορά που έφτανε πολλές φορές στην αδικία». Ο ίδιος έχει παραδεχτεί το στριφνόν του χαρακτήρα του. Το ευόργητον είναι επίσης γνωστό, κυρίως από τις θρυλικές συγκρούσεις του που πήραν τον δρόμο της Δικαιοσύνης. Ανάμεσά τους o «τσαμπουκάς» εις βάρος του στιχουργού Μανώλη Ρασούλη στις 19 Σεπτεμβρίου 1983 κατά τη διάρκεια συναυλίας του Διονύση Σαββόπουλου (τελικώς αθωώνεται από τις κατηγορίες της απλής σωματικής βλάβης, της εξύβρισης και της συκοφαντικής δυσφήμησης) αλλά και η επτάχρονη δικαστική διαμάχη με τον βιτριολικό Τζίμη Πανούση. Οι δημοσιογράφοι καταβάλουν προσπάθειες να μην τον εκνευρίσουν στη διάρκεια μιας συνέντευξης, οι παλιοί ήξεραν καλά πως αν τον εξαγρίωνες με ένα «άδικο» κείμενο δεν το είχε σε τίποτα να έρθει να σου ζητήσει τα ρέστα έξω από το γραφείο σου. Λίαν ενδεικτική και η ιστορία που καταθέτει σήμερα στο ΒΗmagazino 29χρονος δημοσιογράφος που προτιμά να κρατήσει την ανωνυμία του: «Είμαστε μια παρέα 18χρονων και έχουμε αράξει μπροστά από το Γλυκύ στην Πλάκα. Είναι το 2001, που ο Νταλάρας εμφανίζεται ξανά στον Ζυγό. Ξαφνικά περνάει από μπροστά μας και κάποιος από την παρέα φωνάζει κοροϊδευτικά “Νταλάρας!”, εκείνος γυρνάει εκνευρισμένος, πάνε να πιαστούν στα χέρια. Εμείς φωνάζουμε στον δικό μας να κουλάρει, τελικά τους χωρίζουμε. Λίγο καιρό αργότερα εμείς, πάλι έξω από το Γλυκύ. Σκάει μύτη ο Νταλάρας με ένα μακρύ μαύρο παλτό και μια τσάντα περασμένη στον ώμο. Μου λέει εμένα: “Εσύ ήσουν ήρεμος, προσπάθησες να κατευνάσεις τα πνεύματα. Ελα μαζί μου”. Μας πηγαίνει (εμένα και έναν ακόμη της παρέας) στον Ζυγό. “Σήμερα ή αύριο”, λέει στον μετρ, “τα παιδιά θα έχουν τραπέζι κερασμένο από μένα. Πείτε πόσοι θα είστε”». Τον περιγράφουν ως μοναχικό και απόμακρο («Μικρός ήμουν πολύ πιο ανοιχτός, αλλά οι μαχαιριές πισώπλατα ξεκίνησαν από νωρίς»), εργασιομανή (στα όρια του... ασκητισμού) καθώς ξενυχτάει μόνο για δουλειά και ανακοινώνει «αύριο θα είμαι πολύ κρυωμένος» όταν θέλει να αποφύγει μια κοσμική εκδήλωση. Ο Γιώργος Νταλάρας τα παίρνει όλα τοις μετρητοίς και ο αυτοσαρκασμός δεν είναι το πιο δυνατό του σημείο. Δεν παίζει ποτέ μουσική σε παρέες, ποτέ δεν βάζει μουσική στο σπίτι έτσι για να παίζει, έχει ένα απόλυτο αίσθημα καθήκοντος για τον εαυτό του. Δεν θα πει ποτέ «βαριέμαι» και θεωρεί προσόν του το ότι είναι για κάποιους πολύ βαρετός. Οι οικείοι του λένε ότι είναι διαρκώς alert. Ακόμη και όταν βλέπει τηλεόραση (συνήθως ντοκυμαντέρ του Discovery ή του History Channel) βρίσκεται σε εγρήγορση, δεν «χύνεται» ποτέ πάνω στον καναπέ. Εχει εμμονές. Τη θάλασσα, τις συλλογές (όπλα, σπαθιά, νομίσματα, πέτρες κ.ο.κ.), τα μαστορέματα (στη Νέα Υόρκη περνάει ώρες ολόκληρες στο κατάστημα Ηome Depot, σκαλίζοντας παξιμάδια και βίδες) και βέβαια την ταχύτητα (ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν θέλει να θυμάται το “τετακέ” που του έκανε με το αυτοκίνητο ο Νταλάρας το 1970 στη Θεσσαλονίκη): «Εφαγε μεγάλο βρισίδι. Το 1992 πάλι που έπαθα ένα έμφραγμα, ταράχτηκε, καβάλησε τη μηχανή και έτρεχε σαν τρελός να έρθει να με δει στο νοσοκομείο. Σε κάτι λάδια ντελαπάρισε και τον πέταξε 100 μέτρα μακριά. Ηρθε να με δει έτσι όπως ήταν, γδαρμένος και καμένος από το σούρσιμο στο οδόστρωμα». Ποιος από όλους τους Νταλάρες; Στην ερώτηση ποιο είναι «για σας το άκρον άωτον της δυστυχίας;», ο «πάπας» της γαλλικής λογοτεχνίας Ζαν Πολάν είχε απαντήσει «Να είναι κανείς ευανάγνωστος». Υπό αυτό το πρίσμα, ο Γιώργος Νταλάρας, έπειτα από 45 χρόνια αδιάλειπτης έκθεσης, πάνω από 70 προσωπικούς δίσκους (το 2012 κυκλοφόρησε έναν ακόμη με τίτλο «Τι θα πει έτσι είναι») και πάνω από 14 εκατομμύρια πωλήσεις, μπορεί άνετα να θεωρεί εαυτόν πλέοντα σε πελάγη ευτυχίας. Ακόμη και αυτοί που τον γνωρίζουν καλά επιμένουν ότι σπάνια μπορείς να διαπεράσεις την επιφάνεια και να ψηλαφήσεις τα πιο κάτω στρώματα, πόσω μάλλον να βρεις ρωγμές. «Ενώ τον πλησιάζεις εύκολα, μόλις χωρίσεις από εκείνον έχεις την εντύπωση ότι μιλούσες με κάποιον άλλον» είχε πει κάποτε ο στιχουργός Μάνος Ελευθερίου. Ισως κάτω από τη μεσαιωνική πανοπλία της άφθαρτης φωνής και εικόνας να κρύβεται η αλήθεια. Αν αφαιρέσεις τον θώρακα και τις περικνημίδες μπορεί να βρεις έναν «συστημικό» καλλιτέχνη-πρωταθλητή που βγήκε στο «μεϊντάνι» για να τα σαρώσει όλα. Αν, πάλι, πετάξεις και την περικεφαλαία, μπορεί να βρεις από κάτω έναν μικρό Νταράλα να παλεύει σκυλίσια να σταθεί πολύ ψηλότερα από όσο τού επέτρεψαν ποτέ η τάξη, η μόρφωση και η οικογένειά του. Και οι δύο, πάντως, κάποια βράδια ξυπνάνε μέσα σε ένα παγωμένο δωμάτιο....
Πηγή tovima.gr >>>
Δημιουργία Σελίδας: 27/12/2016