Το φονταμενταλιστικό λιοντάρι είναι έτοιμο να την καταβροχθίσει. Ομως στη μετά το «Je suis Charlie» Ευρώπη δεν μπορεί κανείς να μη μιλήσει και για τις άλλες, τις αφανείς εκπροσώπους της female power του ισλαμικού κόσμου. Που δεν ποζάρουν σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, που δεν παίζουν σε ταινίες υποψήφιες για την Αργυρή Αρκτο. Είναι οι απλές γυναίκες που επιμένουν να διαμαρτύρονται φορώντας την μπούρκα ή το νικάμπ τους. Οπως είχε γράψει το 2012 σε άρθρο του στον αγγλόφωνο ιστότοπο του Aλ Τζαζίρα ο Ιρανοαμερικανός Χαμίντ Νταμπάσι, καθηγητής Ιρανικών Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια: «Είναι προφανώς λάθος να εξισώνεις το απόλυτο ξεγύμνωμα από τη μαντίλα (extreme unveiling) με την απελευθέρωση ή ακόμη και με την ανυπακοή. Υπάρχουν θαρραλέες μουσουλμάνες που αγωνίζονται με σθένος για τις ελευθερίες τους ή που υποφέρουν στα μπουντρούμια της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, και επιλέγουν με χαρά να φορέσουν τη μαντίλα. Το ημίγυμνο σώμα της Φαραχανί είναι μια πράξη ανυπακοής εξίσου αξιοπρεπής με τις σκεπασμένες αδελφές της στα μπουντρούμια της Ισλαμικής Δημοκρατίας». Διότι και πολλές από αυτές δεν σταμάτησαν ποτέ να παίζουν με την ουρά του λιονταριού.