Ο νομαδισμός είναι εξάλλου σήμερα κυρίαρχος χάρη στα ταξίδια επικοινωνίας μέσα από το Διαδίκτυο. Ο χώρος εμφανίζεται εντελώς διευρυμένος, τα όριά του έχουν χαθεί καθώς το Internet επιτρέπει την περιήγηση προς παντού, ενώ υπαγορεύει στον χρήστη με το on line μια σκέψη και κατάσταση νομάδα. Μηνύματα νομαδισμού έρχονται από πολλές πλευρές: από την κοινωνική ζωή, την πολιτική σκέψη, τα ταξίδια, τις τέχνες και την πολιτιστική δράση, τις επιστήμες, τη θεωρία. Οι μετακινήσεις και οι μεταναστεύσεις, ενώ εκφράζουν μια περιέργεια για το αλλότριο και επιβεβαιώνουν την ανάγκη για ετερογένεια και διεθνικότητα, προκαλούν παράλληλα μιαν αποσταθεροποίηση της παλιάς διαλεκτικής ανάμεσα στο άτομο και στην κοινωνία, στο υποκείμενο και στο κράτος. Υπάρχει μια απορία γύρω από τις έννοιες της παράστασης και αναπαράστασης καθώς προτάσσονται το παραθεατρικό έναντι του θεατρικού, η δεξιοτεχνία έναντι του καλλιτεχνικού έργου, η αληθινή και απρόβλεπτη στιγμή της περφόρμανς έναντι του θεατρικού λόγου σχετικά με την αλήθεια των πραγμάτων. Αυτή η απορία συμβαδίζει με μια νευρικότητα της τέχνης, ακριβέστερα με μια νευρική ενέργεια την ώρα που τα σύνορα των τεχνών και άλλων πρακτικών βρίσκονται σε συνεχή μετακίνηση, που επικρατούν το αεικίνητο, η αστάθεια, οι τάσεις φυγής, η έλξη των ανακαλύψεων. Αλλά και ο θεατής δεν μένει ανεπηρέαστος μπροστά στην απορία και στη νευρικότητα αυτού του τύπου. Χάνει το αίσθημα της βεβαιότητας ότι είναι μέλος ενός συγκεκριμένου ακροατηρίου και κοινού, χάνει επίσης τη βεβαιότητα για το τι μπορεί να περιμένει από τη θεατρική πράξη, την υλική υπόσταση της παράστασης, τη φύση της θεατρικής επικοινωνίας. Από το 1980 διαθέτουμε ένα εγχειρίδιο νομαδολογίας: τα Mille Plateaux των Ζυλ Ντελέζ και Φελίξ Γκαταρί με έναν παραγωγικό στοχασμό επάνω στο συλλογικό σώμα του κράτους και στο σώμα των νομάδων, πάνω στις μεγάλες παγκόσμιες μηχανές και στους τοπικούς μηχανισμούς, τις μειονότητες και μιαν άλλη αντίληψη εδαφικότητας. Από εκείνη τη νομαδική σκέψη που κατά τους συγγραφείς του βιβλίου ξετυλισσόταν «σε έναν περίγυρο χωρίς ορίζοντα, σαν σε χώρο λείο, στέπα, έρημο ή θάλασσα» και που ερχόταν σε αντίθεση με τη σκέψη οργανισμών οι οποίοι ακολουθούσαν ένα μοντέλο παρόμοιο με την οργανική εξουσία του κράτους, μπορούμε να φανταστούμε τη γέφυρα προς τη σημερινή περιοδεύουσα θεατρική σκέψη με τη συνεχή ροή της και το πέρασμα των ορίων....