Ποιός Είναι Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος : Συλλέξαμε την καλύτερη πηγή για αυτό το θέμα και σας την παραθέτουμε μαζί με άλλες πληροφορίες.
Ποιός Είναι Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος είναι γνωστός χάρη στο πολύτομο, επιβλητικό έργο του Ιστορία του ελληνικού έθνους (1860-1874), που υπήρξε η πρώτη προσπάθεια από έλληνα ιστορικό να συνθέσει σε μια ενιαία αφήγηση την εθνική ιστορία. Το σχήμα του Παπαρρηγόπουλου εξάλλου, βασισμένο στις έννοιες της συνέχειας και της ενότητας, δεν αμφισβητήθηκε στις αδρές του γραμμές ως τα πρόσφατα χρόνια. Αυτό που δεν είναι γνωστό ωστόσο είναι ότι πριν από τη μεγάλη Ιστορία του ο Παπαρρηγόπουλος ασχολήθηκε με τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων: πρώτα μεταφράζοντας ένα γαλλικό εγχειρίδιο ιστορίας, το 1845, και στη συνέχεια γράφοντας ο ίδιος ένα εγχειρίδιο ελληνικής ιστορίας, το 1853. Ούτε είναι γνωστό εξάλλου ότι το βιβλίο του Παπαρρηγόπουλου απορρίφθηκε από την επιτροπή εγκρίσεως των διδακτικών βιβλίων που αποτελούνταν από γνωστούς και επιφανείς καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών και λογίους, όπως ο Φ. Ιωάννου, ο Σ. Κουμανούδης, ο Κ. Ασώπιος, ο Θ. Φαρμακίδης, ο Θ. Μανούσης, ο Γ. Γεννάδιος κ.ά. Για ποιους λόγους όμως απορρίφθηκε ένα βιβλίο το οποίο ως προς το περιεχόμενό του αποτελούσε το προοίμιο της διάσημης Ιστορίας του ελληνικού έθνους, μιας Ιστορίας που γνώρισε ευρύτατη διάδοση και αποδοχή; Οι λόγοι εκτίθενται αναλυτικά στην έκθεση που φαίνεται ότι έχει συντάξει ο Θεόδωρος Μανούσης, καθηγητής της Γενικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο και «γενναίος φορέας του Διαφωτισμού», σύμφωνα με τον Κ. Θ. Δημαρά. Ο βασικός λόγος απόρριψης του εγχειριδίου ήταν το γεγονός ότι η ...
Πηγή tovima.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Τι Είναι Η Laquo Μικρά Αγγλία Raquo
Η «Μικρά Αγγλία» είναι μια ταινία για την Άνδρο μιας συγκεκριμένης εποχής, ακόμη κι αν, όπως λέει ο Βούλγαρης, «κάθε φορά που κάνεις μια ταινία δημιουργείς πάντα έναν τόπο που τον συνθέτεις, τον επιλέγεις, τον κατασκευάζεις. Και στην Άνδρο, ακόμη κι αν για μένα είναι ένας τόπος βιωμένος, έφτιαξα ένα διαφορετικό τοπίο του νησιού. Όπως το είχε ανάγκη η ταινία κι όπως το φανταζόμουν. Ένα σύνολο σπιτιών, δρόμων, σημείων που εξυπηρετούσαν την αφήγηση και έδεναν την ιστορία. Η αγωνία μου όταν ξαναγύρισα στην Άνδρο μετά από μήνες, αφού τελείωσαν τα γυρίσματα, ήταν να δω αν μπορώ να βιώσω ξανά αυτή τη συγκίνηση που χτίστηκε μέσα μου στη διάρκεια των γυρισμάτων». Η Άνδρος στην ταινία είναι ένας τόπος μυθιστορηματικός μα και αληθινός μαζί, μεταμορφώνεται σε μια αυτόνομη χώρα που αναγνωρίζεις και μαζί ξεχνάς, σε έναν κόσμο αυθύπαρκτο, απόλυτα κινηματογραφικό. Κάπως έτσι μοιάζει να λειτούργησε και για τους συντελεστές της ταινίας. «Υπήρξε μια ιδιοτυπία σε αυτό το φιλμ» λέει η Καρυστιάνη, «το γεγονός ότι ζήσαμε όλοι για τις ανάγκες των γυρισμάτων τόσο καιρό μακριά από την Αθήνα, έξω από το γνώριμο σκηνικό του καθενός, το σπίτι του, τη διαδρομή του, τη δουλειά του, τα χρέη του στην τράπεζα. Η Άνδρος είναι ένα μυθιστορηματικό σκηνικό και εκτός των ωρών του γυρίσματος κι αυτό παίζει σίγουρα ένα ρόλο στο πώς λειτουργεί ο καθένας μας εκεί. Ακόμη και πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, πήραμε τους ηθοποιούς και πήγαμε βόλτες σε βουνά και σε λαγκάδια, μόνο και μόνο για να αγαπήσουν το νησί. Γιατί εγώ αισθάνομαι ότι η βάση για να κάνεις μια καλή δουλειά είναι να αγαπήσεις κάτι». Η δική τους αγάπη για τον τόπο, για το υλικό, για την ιστορία και τους ήρωές τους ήταν δεδομένη. Και ίσως η μεγαλύτερη αγωνία τους δεν ήταν άλλη από το αν θα μπορέσουν να το δικαιώσουν, να το αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο στην οθόνη. Γιατί, όπως λέει η Καρυστιάνη, «γράφοντας ένα βιβλίο αναγκάζεσαι να επινοήσεις τόπους, χώρους, καιρικές συνθήκες. Όταν έρχεται η ώρα όλα αυτά να γίνουν ταινία έχεις μια τρομερή ευθύνη. Γιατί η εικόνα δεν ζει στη φαντασία σου, είναι ένα τετελεσμένο γεγονός. Όταν έρχεται η ώρα της εικόνας θες να είσαι σίγουρος ότι αυτό που κάνεις είναι αληθινό». Για τον ίδιο τον Βούλγαρη, μια τέτοια σιγουριά δεν είναι ποτέ δεδομένη. «Κάθε φορά, κάθε γύρισμα είναι μια προσπάθεία να επαληθεύσεις ιδέες που έχεις, να ανακαλύψεις καινούργιες, να δοκιμάσεις και να ρισκάρεις, κι όλα αυτά στον αμείλικτο χρόνο που έχεις και με ένα κόστος πολύ υψηλό. Πολλές φορές στα γυρίσματα η μια μέρα διαδέχεται την άλλη και δεν έχεις το χρόνο να αντιληφθείς τι ακριβώς έκανες. Τελειώνεις μια σκηνή και μερικές φορές ξέρεις τι σημαίνουν οι εικόνες, αλλά δεν μπορείς να έχεις μια ξεκάθαρη ματιά σε ολόκληρο το υλικό. Και για μένα ήταν πολύ σημαντικό να αφηγηθώ αυτή την ιστορία με τον τρόπο που της αξίζει, να δικαιώσω αυτούς τους ήρωες με τους οποίους ζήσαμε τόσο καιρό μαζί». Και που τώρα έρχονται να γίνουν κομμάτι και της δικής μας ζωής, όχι μόνο σαν καρτ ποστάλ από μια παλιότερη εποχή, αλλά σαν αντανακλάσεις πραγμάτων που μας αφορούν άμεσα. «Μπορεί να μιλάει για μια άλλη εποχή, αλλά αυτοί που γύρισαν την ταινία το έκαναν με τη φτιαξιά και τη θέαση της ζωής του σήμερα» λέει η Καρυστιάνη. «...
Πηγή athensvoice.gr >>>
Η ΕΠΟ είναι σωματείο του αστικού κώδικα, όπως υπάρχουν χιλιάδες στην Ελλάδα. Τα σωματεία προστατεύονται από το Σύνταγμα. Ο κάθε ένας με άλλους 19 έχει τη δυνατότητα να σχηματίσει ένα σωματείο. Το λέω πολύ απλά για να το καταλάβει ο κόσμος που δεν γνωρίζει νομικά. Αυτό το ατομικό δικαίωμα του συνεταιρίζεσαι προστατεύεται και μάλιστα πολύ δυνατά από τον νόμο. Όταν κάποιος στρέφεται εναντίον του, δεν είναι ορθόδοξο να το αλλάξει τη διοίκηση με το νόμο, γιατί τότε αυτή η κίνηση μπορεί να κριθεί αντισυνταγματική, όπως για παράδειγμα συνέβη πρόσφατα με τον νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειας. Πάσχει συνταγματικά, δυνητικά, ο διορισμός της επιτροπής εξομάλυνσης. Αν κάποιος που έχει έννομο συμφέρουν προσφύγει στη δικαιοσύνη, τότε η νυν διοίκηση (σ.σ της ...
Πηγή enwsi.gr >>>
Η αποχαύνωση είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για την εξουσία να παίρνει βαθιές ανάσες. Δεν θέλω να ακούγομαι εντελώς απαισιόδοξος, υπάρχουν ενεργοποιημένα στοιχεία στην κοινωνία που αντιστέκονται στην αποχαύνωση και στην εξουσία, και αξίζει αυτό που κάνουν. Όχι για το αποτέλεσμα που δεν έρχεται, αλλά για την τιμή των όπλων. Δε βαριέσαι, γιατί όχι;–Εμείς έχουμε μερίδιο ευθύνης;–Ως προς την ευθύνη, αυτή δεν μπορεί να αποδοθεί στους ανθρώπους, αλλά στην ανθρωπότητα, που είναι μια οντότητα που συμπεριφέρεται ανεξάρτητα από τη θέληση και τη δύναμη των επιμέρους της στοιχείων. Ακόμα και οι πιο ισχυροί, αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη εξουσία, δεν μπορούν να κατευθύνουν την ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι ένα τερατάκι εκτός ελέγχου. Ας ελπίσουμε ότι θα φανεί σπλαχνικό μαζί μας.–Ζούμε σε μία καθωσπρέπει κοινωνία; –Επί των τύπων, στη Δύση έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καθωσπρέπει κοινωνία. Ο καθωσπρεπισμός της, παρά την υποκρισία του, μας δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας. Στο κάτω κάτω, αυτά μάθαμε, αυτά ξέρουμε. Όμως η επιδερμίδα είναι λεπτή και σκίζεται εύκολα και συχνά. Όταν τρυπήσει ολόκληρο το δέρμα δε, καμιά φορά ξεχύνεται ο κροκόδειλος που υπάρχει μέσα μας. Ακόμη κι αν φοράει κοστούμι, δεν παύει να είναι κροκόδειλος.–Πώς θα θέλατε να βλέπατε την κοινωνία;–Θα ήθελα να έβλεπα μια κοινωνία όπου οι σχέσεις των μελών της λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν οι υγιείς προσωπικές σχέσεις: με αγάπη, κατανόηση, στήριξη, χωρίς το στοιχείο της εξουσίας που προκαλεί ανισορροπίες στο κοινωνικό τοπίο σε καταστροφικό βαθμό. Όχι πως δεν βγαίνουν και καλά πράγματα μέσα από τις φουρτούνες, αλλά σε έναν ιδανικό κόσμο θα υπήρχε το πάθος χωρίς το μίσος, η ένταση χωρίς τον φόβο, η ενέργεια χωρίς την οργή, η ελευθερία χωρίς τη μοναξιά, η δημιουργικότητα χωρίς τη φιλοδοξία, η ανάπτυξη χωρίς τον ανταγωνισμό, η αρμονία χωρίς την απουσία, η ομορφιά χωρίς τον σκοπό. Βέβαια, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα όταν συνέλθεις και κοιτάξεις γύρω σου. Χρειάζεται μια αυταρέσκεια για να επιλέξεις να εκτεθείς –Γιατί γράφετε κ. Σταυρίδη;–Όπως δήλωσα και στο παρελθόν, γράφω γιατί μου αρέσουν οι παραισθήσεις, και μόνο η τέχνη μπορεί να με οδηγήσει σ’ αυτές. Από την άλλη, ίσως θα ήταν πιο ειλικρινές να πω ένα αναμενόμενο μεν, αλλά ορθότερο «δεν ξέρω». Νομίζω πως οποιαδήποτε απάντηση σε αυτό το αιώνιο ερώτημα είναι λανθασμένη ή, στην καλύτερη περίπτωση, μονόπλευρη κι εξαιρετικά ελλιπής.–Είχατε δηλώσει παλαιότερα ότι είστε αυτάρεσκος, ισχύει ακόμα;–Αναπόφευκτα ισχύει, αφού εξακολουθώ να δημοσιεύω γραπτά μου. Χρειάζεται μια αυταρέσκεια για να επιλέξεις να εκτεθείς, χρειάζεται η πεποίθηση ότι έχεις κάτι να πεις που έχει κάποια αξία και που ενδιαφέρει κάποιους, άσχετα αν έχεις δίκιο ή όχι. Η παντελής απουσία ναρκισσισμού δεν θα επέτρεπε με κανέναν τρόπο σε κάποιον καλλιτέχνη να εκφραστεί δημόσια. Ανεξαρτήτως της αξίας τους και της εμβέλειάς τους, όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιτέχνες που επιλέγουν να εκτεθούν είναι εξ ορισμού νάρκισσοι. Βέβαια, όχι μόνο υπάρχουν μεγάλες διαβαθμίσεις, αλλά είναι και θέμα διαχείρισης, κι εδώ υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, γι’ αυτό και βλέπει κανείς πάρα πολύ συχνά – και πάλι, ανεξαρτήτως αξίας – καλλιτέχνες να καταντούν γραφικοί, μετατρέποντας έναν μικρό και δυνάμει δημιουργικό ναρκισσισμό σε αχαλίνωτη εγωπάθεια που καμιά φορά φτάνει τα όρια του σολιψισμού.–Έχετε ακόμη την «ηλίθια» ελπίδα ότι θα γράψετε κάτι σημαντικό;–Φυσικά, γι’ αυτό άλλωστε εξακολουθώ να γράφω. Κι η ελπίδα αυτή εξακολουθεί να είναι ηλίθια, γιατί (νομίζω πως) γνωρίζω τα όριά μου και θεωρώ ότι, ποιοτικά τουλάχιστον, δεν έχω και πολλά περισσότερα να δώσω από τα πραγματάκια που έχω ήδη δώσει. Γιατί εξακολουθώ να ελπίζω, τότε; Διότι η ελπίδα είναι συνυφασμένη με την επιθυμία και όχι με την προσδοκία.–Είστε γιος ενός σημαντικού ανθρώπου, του Φοίβου Σταυρίδη, σας επηρέασε ο πατέρας σας;–Η παρουσία του πατέρα μου ήταν καθοριστική για μένα, τόσο στην προσωπική όσο και στη λογοτεχνική μου ζωή. Ουδέποτε με έσπρωξε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, απλώς μου έδειξε δρόμους που υπήρχαν. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου τα βιβλία αφθονούσαν. Ο Φοίβος είχε μεγάλη αγάπη για τις τέχνες (ιδιαίτερα για τη λογοτεχνία) και την ιστορία (ιδιαίτερα για την τοπική ιστορία). Η αξιοθαύμαστη και πολύπλευρη προσωπικότητά του αποτελεί κληρονομιά για όσους τον γνώρισαν, πόσω μάλλον εμάς τους οικείους του, το δε πλούσιο έργο που άφησε είναι πια κοινό κτήμα. Δεν είμαι βέβαιος ότι θα ασχολούμουν καν με τη λογοτεχνία αν δεν ήταν ο πατέρας μου. Το «ΣΟΥΡΙΝΑΜ» του Στέφανου ΣταυρίδηΤο έργο «Σουρινάμ» του Στέφανου Σταυρίδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε σκηνοθετημένη ανάγνωση από τη Μαρία Μανναρίδου-Καρσερά, τον Φεβρουάριο του 2015 στο πλαίσιο του προγράμματος PLAY ON! που συνδιοργάνωσε ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου και το Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Το έργο παρουσιάζει μέσα από τρεις σκηνές που σε πρώτο επίπεδο μοιάζουν ασύνδετες, προβλήματα που αντιμετωπίζει ο μέσος άνθρωπος στη κοινωνία του σήμερα. Σκηνή πρώτη: Ένας άνδρας πάει ...
Πηγή kathimerini.com.cy >>>
Δημιουργία Σελίδας: 27/12/2016