Η ιδιότητα της μαμάς είναι ένα κομμάτι στο παζλ της κάθε γυναίκας. Κάποιοι προτιμούν εκείνα τα δύσκολα, με τα 10.000 κομμάτια, κάποιοι άλλοι τα ρεαλιστικά και κάποιοι εκείνα που αποτυπώνουν πίνακες ζωγραφικής. Οι γυναίκες που είναι δίπλα μας, λίγο πιο μέσα ή πιο έξω από τη ζωή μας, είναι συνάδελφοι, είναι γκόμενες, είναι κολλητές, δεν είναι… μαμάδες. Και στο πλαίσιο μιας οποιασδήποτε οριοθετημένης σχέσης, όπως από έναν φίλο βιβλιοφάγο θα περιμένουμε να ακούσουμε και κάτι για βιβλία, από έναν ζωόφιλο για το αδέσποτο γατάκι που ψάχνει σπίτι και από έναν ποδοσφαιρόφιλο για την πουτάνα την μπάλα, ε, θα ειπωθεί και κάτι για κανένα παιδί. Στην τελική, στο ίδιο σπίτι μεγαλώνουν και εκείνη και αυτό, ναι, μωρέ, ξέρετε, σε αυτό που μένει και η φίλη σας από το πανεπιστήμιο, εκείνη που μεθούσατε μαζί διακόσιες φορές τον χρόνο και ανέλυε με πάθος όλων των ειδών τα γκομενικά και τις 365 μέρες του και τώρα πασχίζει να προλάβει μόνο τις μισές. Η φίλη σας από το πανεπιστήμιο συνεχίζει να είναι. Δεν είναι η μαμά του Γιαννάκη. Αντίστοιχα, τη δική μου τη φίλη δεν τη «φοβάμαι»∙ θα ταρακουνηθεί, θα ξεσυνηθίσει, θα χάσει πολλά από όλα αυτά που παρακολουθεί ανελλιπώς, αλλά δεν πιστεύω ότι θα μου στείλει ξεματιάστρα στο γραφείο αν της πω ότι δεν μπορούμε να κατεβάσουμε καμιά ιδέα της προκοπής για τη μεθαυριανή παρουσίαση. Περίεργο που πίσω από κάθε μαμά που σπρώχνει ένα καρότσι στο πάρκο δεν κρύβεται ένα πατ πατ για μία γυναίκα που προσπαθεί πολύ, ενώ αντίστοιχα πίσω από την παρόμοια εικόνα ενός μπαμπά σκάνε thinking bubbles με μεγάλες δόσεις sexiness, δεν είναι;...