Η πολιτισμική ανασφάλεια, αυτό είναι το πρόβλημα, το οποίο οι δεξιοί λαϊκιστές το μεταφράζουν σε πολιτικές «εθνικής προτίμησης» και πολιτισμικού ρατσισμού. Η αντιμετώπιση του φαινομένου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μία από τις δυσκολίες είναι η μονοσήμαντη ηθική καταγγελία του, η οποία, όσο αναγκαία και αν είναι σε επίπεδο αρχών, πολύ συχνά εκπίπτει σε ηθικολογία, σε εξορκισμό. Η απάντηση στον λαϊκισμό που υμνεί τις «φυσικές αρετές» του «αγνού λαού» δεν μπορεί να είναι μια περισσότερο ή λιγότερο επιτηδευμένη περιφρόνηση προς αυτόν. Η απαραίτητη ριζοσπαστική κριτική στις λαϊκιστικές απλουστεύσεις και τους επικίνδυνους μανιχαϊσμούς (που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και σε ακραίες κοινωνικές συγκρούσεις) μπορεί να είναι λειτουργική, αν συμπληρώνεται από εναλλακτικές πολιτικές που απαντούν θετικά στο αίτημα «προστασίας», ασφάλειας, το οποίο απευθύνεται από τον «λαό» προς τις ελίτ. Ενα τέτοιο αίτημα, ένα τέτοιο ερώτημα, είναι αυτό που απηύθυνε μεγάλο μέρος των αμερικανών πολιτών προς τις αμερικανικές ελίτ....