Το “1984” είναι ένα φοβερό βιβλίο για τον άνθρωπο, την κοινωνία, τη σχέση του ανθρώπου με αυτό που ορίζουμε ως πολιτική, τον πολιτικό άνθρωπο. Πρόκειται σαφώς για προφητεία, αλλά δεν μιλάει για κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα. Μιλάει για κάτι που έχει συμβεί, που συνέβαινε τότε, που συμβαίνει τώρα και θα συμβαίνει πάντα. Αν δούμε πώς γίνεται η παρακολούθηση στο βιβλίο και πώς σήμερα, η διαφορά είναι τερατώδης, όμως ο Όργουελ και αυτό το έχει συλλάβει. Έχει συλλάβει τη βαθύτερη αρρώστια αυτού του πράγματος που λέγεται παρακολούθηση και αυτό είναι εντυπωσιακό, λες που το ’ξερε, ρε παιδί μου, ότι θα μπορεί κανείς μέσω ίντερνετ να κάνει όλα αυτά τα πράγματα. Τρομερό. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μου αρέσουν πολύ τα τσιτάτα. Οι ταμπέλες δεν μου λένε πολλά πράγματα. Εγώ δηλαδή τώρα που ασχολούμαι με τον Όργουελ δεν ξέρω τι σημαίνει “οργουελικός”. Και σεξπιρικός υπάρχει, απλώς εγώ βαριέμαι πολύ να ακούω τέτοιους όρους. Ακόμα κι αν οι σεξπιρικοί ηθοποιοί κάπως τον παίζουν, ο ίδιος ο Σέξπιρ και τα έργα του είναι πολλά περισσότερα. Οπότε, επειδή εμένα μου αρέσει το “περισσότερα”, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να βυθίζεσαι στα έργα των ανθρώπων και όχι στις ταμπέλες που βάζουν οι εποχές για να χαρακτηρίσουν κάτι που δεν ξέρουν τι είναι. Η διασκευή δεν έχει εποχή και αυτό είναι το καλό. Ο ναζισμός δεν υπάρχει καθόλου. Είναι ένα καθεστώς προφανώς συγκεκριμένο, που έχει σχέση με την επιβολή ενός τρόπου ζωής, σε ένα χρόνο όμως που μπορεί να ’ναι ο οποιοσδήποτε. Κάθε συνεργασία στο θέατρο είναι εκ νέου. Δεν υπάρχει τίποτα τελειωμένο, ούτε σχηματισμένο, ούτε νεκρό ή γνωστό, τηρουμένων των αναλογιών. Κάθε παράσταση είναι μία νέα δοκιμασία. Βεβαίως η Κατερίνα είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ και μ’ αρέσει πολύ να δουλεύω μαζί της και ο Αργύρης επίσης ...