Ο μονόλογος είναι δύσκολο είδος. Ειδικά ένας ανδρικός μονόλογος, με έναν άνδρα να αρθρώνει πολυσύνθετο λόγο επί σκηνής δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Για αυτό και είναι και εξαιρετικός ο τρόπος στησίματος της παράστασης. Π.Α Αυτά που λέω δεν τα λέω για κάποιο λόγο εντυπωσιασμού. Πραγματικά συνέβησαν έτσι, να μαθαίνω τα λόγια και να αφήνομαι σε έναν αυτοσχεδιασμό. Είχα παρακολουθήσει και 4 χρόνια τα μαθήματα της ομάδας ΝΑΜΑ με την Ελένη Σκότη, που ουσιαστικά είναι μαθήματα αυτοσχεδιασμού, και είχα και κάποιους δασκάλους στο Peter Brooke που μας είχαν διδάξει αυτούς τους τρόπους. Έχω μέσα μου αυτήν την εκπαίδευση, και ήθελα κάποια στιγμή να φτιάξω ένα κείμενο με αυτόν τον τρόπο. Και μου δόθηκε η ευκαιρία, και μάλιστα σε ένα κείμενο που δεν είναι βατό, που ξεκινά από ρεαλιστικό και φτάνει σε αλληγορία. Και όλα αυτά να τα κάνεις να είναι ένας ενιαίος χαρακτήρας. Κ.Σ Υπάρχει έντονα στο έργο το στοιχείο της αλήθειας και του ψέματος. Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ αυτές τις δυνάμεις μέσα στο έργο; Π.Α Ο ήρωας μας έβαλε ένα φίλο του να γράψει τρία όμορφα γράμματα με ποιητική διάθεση, αφού η κοπέλα ήταν της ποίησης και της μόρφωσης, ενώ εκείνος δεν τα κατείχε αυτά. Έβαλε λοιπόν το φίλο του και την «ξεγέλασε». Πιστεύω ότι αυτό είναι απολύτως φυσικό. Όλοι οι άνθρωποι, μα όλοι, όταν θέλουμε να φλερτάρουμε ή που θα είμαστε λίγο κοκόρια, ή που θα ντυθούμε ωραία.. Θα πάω στο μπαράκι χωρίς να έχω φτιάξει τα μαλλιά μου; Θα πάω όπως είμαι όταν ξυπνάω το πρωί; Ένα ψέμα είμαι. Και θα πω λόγια όμορφα, και θα παρουσιάσω και μια πλευρά μου που να μπορεί να κατακτήσει τον άλλο… δεν θα πω «δεν έχω να πληρώσω το ενοίκιο μου»! (γελώντας). Πουλάμε ένα ψέμα. Και έρχονται οι αλήθειες μετά, και φεύγει το συναίσθημα, και μαραζώνουμε. Και τί έγινε; Αυτό που συμβαίνει στη «Σιωπή» που η γυναίκα μένει σιωπηλή για 25 χρόνια συμβαίνει σε όλους. Ανακαλύπτουμε πώς είναι ο άλλος ξαφνικά και νιώθουμε εξαπατημένοι, δεν το πιστεύουμε. Σήμερα έχουν αλλάξει οι εποχές, τα διαζύγια είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς. Παλιότερα ζούσαν με αυτό, το πάλευαν κάπως. Γράφω ένα μυθιστόρημα και έχω ασχοληθεί πολύ με τα προξενιά. Ποια προξενήτρα έλεγε την αλήθεια; Πάντα υπάρχει ένα ψέμα στην κατάκτηση. Αυτό θίγει η παράσταση μας. Αλλά και στη ζωή μας υπάρχει όμως το ψέμα, και μπορεί να το λέμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Και τα λέμε αυτά τα ψέματα για να μην είμαστε μόνοι μας. Γιατί αν πω την αλήθεια που με ενοχλεί στους φίλους μου, μόνος μου θα μείνω. Θα φύγουν όλοι. Αν πω την αλήθεια στους συνεργάτες μου, θα μείνω πάλι μόνος μου. Κ.Σ Κι ένα άλλο κομμάτι του έργου, απτόμενο της αλήθειας και του ψέματος αυτού είναι η μοναξιά. Μια ιδιότυπη μοναξιά, ενός ανθρώπου που ζει με τον άνθρωπο του, αλλά που δεν επικοινωνούν. Μια σχέση που βασίζεται στην έλλειψη της επικοινωνίας, όχι στην έλλειψη του ανθρώπου. Π.Α. Ναι, και ταυτόχρονα είναι και μια παρέα. Βλέπεις ότι η μοναξιά, η παρέα, και η συντροφικότητα μπορεί να συνυπάρχουν. Η ανθρώπινη επικοινωνία είναι σημαντικό πράγμα βέβαια, αλλά δεν είναι επικοινωνία ότι μπορεί να μη μου μιλά κάποιος; Επικοινωνούμε και όταν έχουμε τσακωθεί και δε μιλάμε μεταξύ μας. Δεν είναι ευχάριστη επικοινωνία, αλλά είναι μια μορφή και αυτή. Αν έχω παρεξηγηθεί με έναν φίλο μου και δε μιλάμε, παλεύουμε με τους εγωισμούς μας. Ποιος θα πάρει τηλέφωνο τον άλλο. Τεράστιο θέμα και αυτό. Η σύζυγος δεν του μιλά, στο έργο μας. Ο ήρωας μας παλεύει με αυτό, και εξελίσσεται σιγά σιγά. Σχεδόν γίνεται ο ποιητής που θα ήθελε εκείνη να έχει γίνει. Στο τρίτο μέρος του έργου έχει γίνει πια ποιητής. Τα καταφέρνει. Αλλά και στο δεύτερο μέρος που έχει μια αφελή στιγμή, φτιάχνει ένα ποίημα που είναι αποτυχημένο. Αλλά γράφει κάτι. Κ.Σ Τι είναι αυτό που κάνει το Γιώργη να μένει με τη γυναίκα του τελικά; Π.Α. Η αγάπη. Αυτοί οι δυο άνθρωποι αγαπιούνται πάρα πολύ, και επίσης, μαζοχίζονται και τους αρέσει. Σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει ένα τέτοιο κομμάτι, που μαζοχιζόμαστε. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, λέγοντας ψέματα στον εαυτό μας, ότι αυτό το μαζοχισμό δεν το βιώνουμε, ενώ τον βιώνουμε και τον τροφοδοτούμε πολλές φορές. Μπορεί να καθόμαστε σε μια σχέση, όχι απαραίτητα ερωτική, αλλά και με φίλους, ή συγγενείς, που δε μας αρέσει τίποτα αλλά καθόμαστε εκεί. Μπορώ να πω για τον εαυτό μου ότι επειδή έχω βιώσει κάποιες απορρίψεις, στους φίλους που έβρισκα για χρόνια, κοιτούσα το αν θα αντικαθιστούσαν τους ανθρώπους που με απέρριψαν. Ήθελα να με απορρίπτουν οι φίλοι μου, και αν δεν το έκαναν το ζητούσα εγώ. Και φτιάχναμε μια μαζοχιστική, κολλητή σχέση. Εξαιρετική! (γελώντας). Ταλαιπωρούμασταν, αλλά λύναμε θέματα. Έτσι και ο ήρωας μας, έχει δουλέψει με τον εαυτό του, και φτάνει να γίνει ποιητής, αλλά στο τέλος ξανακάνει το ίδιο λάθος. Ξαναγράφει ένα γράμμα, δανειζόμενος πάλι στίχους άλλων. Αλλά και η γυναίκα δεν τον συγχωρεί. Βγάζει μια κραυγή, αλλά δεν τον συγχωρεί. Βλέπεις ότι και αυτός ο νους, ο τόσο δουλεμένος, κάνει πάλι και εκείνη το ίδιο λάθος. Δοκιμάζεται, νομίζει ότι αλλάζει, αλλά το αρχετυπικό είναι εκεί. Μας σημαδεύει. Κ.Σ. Πώς έγινε η επιλογή του έργου αυτού; Π.Α Ο Δημήτρης Λέντζος με είχε δει στο Γιαννούλη Χαλεπά και στο Φρόιντ, και είχε ζητήσει να διαβάσω κάποια κείμενα του στον Ιανό. Εκεί γνωριστήκαμε πρώτη φορά, και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα με πήρε τηλέφωνο. Εγώ βρισκόμουν στο χωριό μου, και συμπτωματικά κατάγεται και εκείνος από τον ίδιο νομό, και μου είπε ότι θα μου φέρει ένα κείμενο να το διαβάσω, και ό,τι προκύψει. Μου είπε ότι θα χαιρόταν ιδιαίτερα να το κάνω εγώ, αλλά αν δεν με ενέπνεε, να το αφήσω. Το διάβασα, δεν με ενέπνευσε. Τρόμαξα. Μου άρεσε το ρεαλιστικό στην αρχή, αλλά παρακάτω; Σκεφτόμουν ότι δε θα μπορούσα να το αποδώσω. Το ξαναδιάβασα μετά από λίγες μέρες. Και πάλι μετά. Άρχισα να το ερωτεύομαι το κείμενο. Ήταν αυτές οι δυσκολίες που με ιντριγκάρουν. Ίσως είναι και αυτό είναι ένα είδος ωραίου μαζοχισμού. Εκεί που δεν καταλάβαινα, εκεί ξαναγυρνούσα, να δω τι είναι αυτό που με εμπόδιζε να το συμπαθήσω αυτό το κείμενο. Και τελικά αυτά τα εμπόδια είναι που με έκαναν να το θαυμάσω, και να δεθώ τόσο πολύ. Εκείνη την περίοδο δούλευα σε ένα μυθιστόρημα, και ενώ δεν έπαιρνα ρεπό για χρόνια από αυτό, το εγκατέλειψα. Για ένα μεγάλο διάστημα την εποχή των προβών το άφησα εντελώς. Δόθηκα εντελώς στη «Σιωπή». Μανιωδώς. Κ.Σ. Οι χαρακτήρες που έχεις υποδυθεί τα τελευταία χρόνια, από το Χαλεπά ως το Φρόυντ, μπορεί να είναι διαφορετικοί, είναι όμως εξίσου πολύπλοκοι. Σε βρίσκουν αυτά τα έργα ή τα επιλέγεις τελικά; Π.Α. Αρχικά με βρίσκουν. Στη συνέχεια, έρχεται και γίνεται αυτή η ωραία ένωση. Είναι σαν ένα άτομο που μας βρίσκει, και γοητευόμαστε. Γιατί υπάρχει κάτι μέσα μας. Μπορεί αυτό το πολύπλοκο να με τραβάει. Και έρχεται αυτό το κείμενο, αυτός ο ρόλος και μου το βγάζει αυτό, και καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Πόσο με έχει βοηθήσει ο Χαλεπάς, πόσο με βοήθησε και ο Φρόιντ. Και η Σιωπή. Γιατί μου ...