Ο όρκος είναι μια αναφορά στον κοινό τόπο. Εκφωνείται από το άτομο και εκπορεύεται από τη συνείδησή του, αποκτά όμως νόημα ως όρκος, μόνο επειδή απευθύνεται στους άλλους και έχει αναφορά στους άλλους. Δικαιώνεται μόνο ως δεσμευτική αναφορά στους άλλους. Όποιος διατυπώνει όρκο στο δημόσιο χώρο και με αφορμή την ανάληψη, δια της εκλογής του, δημόσιου ρόλου, δεν μπορεί και δεν νοείται δημοκρατικά να διακηρύσσει σε αυτό το πλαίσιο τη μοναδική δική του αλήθεια. Ο όρκος δεν είναι ατομική ιδεολογική διακήρυξη. Ενεργώντας έτσι, αρνείται τον κοινό δημοκρατικό τόπο της συνύπαρξης, το δημοκρατικό πλαίσιο συνύπαρξης. Συνεπώς, ως εκλεγμένος, αγνοεί τις ουσιώδεις προϋποθέσεις αυτής της συνύπαρξης και εργάζεται για κυριαρχία και επιβολή. Πρόκειται για κεκρυμμένη ολοκληρωτική αντίληψη, που διαπερνά πολλούς σύγχρονους πρωταγωνιστές, οι οποίοι δε ...