Τι Είναι Η Ωρολογοποιία : Συλλέξαμε την καλύτερη πηγή για αυτό το θέμα και σας την παραθέτουμε μαζί με άλλες πληροφορίες.
Η ωρολογοποιία είναι μια σπουδαία δραστηριότητα στην οποία μπορείς να αφοσιωθείς και να βρεις απόλυτη χαρά και ικανοποίηση. Το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας το περνάω ψάχνοντας ιδέες για νέα μοντέλα και καινούριες εκθέσεις». Γεννήθηκε στην Γενεύη το 1926 ενώ μεγάλωσε στο Παρίσι και την Νίκαια. Το 1949, αφού αποφοίτησε από το Business School της Γενεύης και δούλεψε μερικά χρόνια σε μια ασφαλιστική εταιρεία, ξεκίνησε να εργάζεται στην Camy Watch S.A., εταιρεία ωρολογοποιίας του πατέρα του. Σε συνέντευξη του δήλωσε «Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σπάνια περνούσα μπροστά από βιτρίνες ρολογιών χωρίς να αφιερώσω αρκετή ώρα παρατηρώντας όλα τα μοντέλα». Στην εταιρεία του πατέρα του εργάστηκε με επιτυχία σε πολλά και διαφορετικά πόστα, αφιερώνοντας 27 χρόνια από την ζωή του ενώ στο τέλος κατέληξε να την διευθύνει ο ίδιος. Το 1976 όμως και η ίδια η Camy Watch χτυπήθηκε από την κρίση ...
Πηγή https: >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Ο Ετεοκλής είναι ο μοναχικός κεντρικός ήρωας της τραγωδίας. Η Θήβα βρίσκεται σε ασφυκτική κατάσταση πολιορκίας κι εκείνος προσπαθεί να οργανώσει την αντεπίθεση, σε μια μάχη καταδικασμένη να καταλήξει χωρίς πραγματικό νικητή. Σημείωμα σκηνοθέτη Φαίνεται πως όλοι μας –όχι μόνο οι Έλληνες αλλά όλοι όσοι μένουμε στην Ευρώπη– ζούμε με την αίσθηση πως κάποιοι εξαιρετικά απειλητικοί εχθροί στέκονται έξω από τα εύθραυστα τείχη της συνηθισμένης, μίζερης αλλά βολικής –ακόμη– ζωής μας. Δεν γνωρίζουμε το όνομα του εχθρού – ο εχθρός έχει πολλά προσωπεία, πολλά ονόματα. Μερικές φορές μοιάζει πως ο χειρότερος εχθρός μας έχει το ίδιο πρόσωπο με εμάς τους ίδιους, το ίδιο όνομα. Χρειαζόμαστε μια τραγωδία, προκειμένου να ανακαλύψουμε ξανά ότι είμαστε άνθρωποι και μας ενώνει η κοινή ανθρώπινη μοίρα. Το σίδερο και το ατσάλι θα γίνουν σκόνη, εμείς θα παραμείνουμε. Όλοι οι συντελεστές των «Επτά επί Θήβας» αντιμετωπίζουμε την εξής πρόκληση: προσπαθούμε να ερευνήσουμε πώς το κοινό μας ένστικτο επιβίωσης μπορεί να συμβαδίσει με την ανάγκη που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας και είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε στα παιδιά μας, την ανάγκη να παραμείνουμε άνθρωποι, παρά τον φόβο, την ανασφάλεια, την απελπισία. Τσέζαρις Γκραουζίνις
Πηγή neolaia.gr >>>
Η Εκάβη είναι ένας από τους τρεις σημαντικότερους γυναικείους ρόλους παγκοσμίως που θα ήθελε κάποιος να ερμηνεύσει. Είναι ένας «ρόλαρος». Χρειάζεται να κάνεις πρωταθλητισμό. Πολύ μεγάλο κίνητρο ήταν, επίσης, η πρώτη μου συνεργασία με τον Θανάση Παπαγεωργίου -είναι ένας άνθρωπος που παρακολουθούσα από τη σχολή ακόμη και έχει επί τριάντα χρόνια το θέατρο «Στοά». Πολύ μεγάλο κίνητρο ήταν και η τιμή που μου έκανε το Κρατικό να υποδυθώ έναν τόσο μεγάλο ρόλο. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι, αν ήξερα πόσο μεγάλος και πολύπλοκος ρόλος είναι, θα το σκεφτόμουν και μια δεύτερη φορά και δεν θα έλεγα αμέσως το «ναι»… Σας φοβίζουν οι συγκρίσεις; Οι γηραιότεροι ίσως έχουν ακούσει τη ραδιοφωνική μεταφορά τού μυθιστορήματος, ενώ σίγουρα αρκετός κόσμος είδε την ομώνυμη σειρά τού ΑΝΤ1… Οι ρόλοι που παίζουμε και ξαναπαίζουμε -όχι μόνο της Εκάβης- έχουν παιχτεί από διάφορους ανθρώπους. Δεν σταματάει αυτό. Ανάλογα με τη δική σου προσωπικότητα και το δικό σου πάτημα, φοβάσαι ή δεν φοβάσαι. Εγώ συνήθως δεν φοβάμαι… Το να το έχει ερμηνεύσει κάποιος πάρα πολύ καλά πριν από εμένα συνήθως αποτελεί κίνητρο για να γίνω καλύτερη παρά σκέψη για να φοβηθώ. Τη Νένα Μεντή δεν την είχα δει -είναι σπουδαία ηθοποιός. Η Λήδα Πρωτοψάλτη είναι μια ηθοποιός που θαυμάζω απεριόριστα και ήταν απίθανη στον τηλεοπτικό ρόλο. Δεν πλησίασα τον ρόλο με τον δικό της τρόπο προσέγγισης. Το έκανα όπως γνωρίζω εγώ… Νομίζω ότι θα χαρεί κι αυτή, αν με δει. Τελικά, τι είναι το «Τρίτο στεφάνι»; Είναι οι προσωπικές ιστορίες δύο γυναικών ή, περισσότερο, η ιστορία της Ελλάδας στο διάστημα μετά τον πόλεμο; Δεν νομίζω ότι το κίνητρο του Ταχτσή ήταν πολιτικό ή ιστορικό… Νομίζω ότι είναι οι σχέσεις των γυναικών αυτών, αλλά και η εμπλοκή τού ίδιου του συγγραφέα, επειδή ο εγγονός, ο Άκης, είναι ο ίδιος. Αν και κάποτε είχε πει ότι αυτός είναι μάλλον η Νίνα… Πάντως, πρόκειται για την ιστορία δύο γυναικών και για το πώς διηγούνται τη ζωή τους. Εδώ και περίπου μία πενταετία η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που έχει αντίκτυπο στην τσέπη και, κυρίως, στην ψυχολογία του κόσμου. Πιστεύετε ότι το θέατρο ή, γενικότερα, οι τέχνες μπορούν να αποτελέσουν μια μικρή όαση ανακούφισης και ελπίδας; Ο κόσμος, όπως το βλέπω εγώ, έρχεται πιο πολύ στο θέατρο. Μπορεί να είναι αυτή η ανάγκη του. Επίσης, ο κόσμος τα βλέπει όλα μάταια: δεν πιστεύει στους πολιτικούς ούτε σε ιδέες. Έχει χάσει την πίστη του. Το θέαμα, γενικότερα, τον ησυχάζει λίγο… Βλέπω ότι πηγαίνουν καλά και οι συναυλίες και τα μικρότερα σχήματα. Συσπειρώνεται ο κόσμος. Είναι καλύτερα για τα καλλιτεχνικά πράγματα. Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον ρόλο της «Εκάβης» Εσάς, σας άγγιξε η κρίση ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη; Φυσικά. Ο χώρος μας έχει βληθεί από την κρίση. Δεν υπάρχει τηλεόραση και σίριαλ, που ήταν ένα δεύτερο εισόδημα. Το θέατρο δεν μπορεί να απορροφήσει τόσο κόσμο. Βέβαια, περισσότερο το βλέπω να συμβαίνει δίπλα μου και όχι σ’ εμένα προσωπικά: είμαι σε μια κατάσταση που όλο και κάποιος θα με ζητήσει για να κάνω κάτι. Για τα παιδιά που ξεκινάνε τώρα ή που έχουν πίσω τους μία δεκαετία υπάρχει πρόβλημα. Έχω πολλούς φίλους που δεν έχουν να ...
Πηγή makthes.gr >>>
Ο οριενταλισμός είναι μια κατασκευασμένη εικόνα της Ανατολής, αλλά δεν είναι η μοναδική. Είναι μια από τις πολλές τεχνικές προσδιορισμού της Δύσης. Δεν αποτελεί ένα αυτόνομο σύστημα σκέψης, είναι ψηφίδα ενός πολύ μεγαλύτερου μωσαϊκού που αφορά την υποστασιοποίηση της Δύσης και την απόδοση σε αυτήν συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Ο ίδιος ο όρος υφίσταται κριτική εφόσον εμπεριέχει δυνάμει τον μειωτικό χαρακτηρισμό της Δύσης για την Ανατολή. Μείζον πρόβλημα δεν είναι ο οριενταλισμός αλλά ο «δυτικισμός» (occidentalism) ως διττό φαινόμενο, δηλαδή ως διαδικασία αυτοπροσδιορισμού αλλά και υποστασιοποίησης. Στην περίπτωση αυτή οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, οι αναγωγισμοί δεν αφορούν αποκλειστικά την Ανατολή αλλά σειρά άλλων πολιτισμικών μορφωμάτων που προσλαμβάνονται ως «ετερότητες». H θέση αυτή αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτισμικής και συμβολικής ανθρωπολογίας εξαιτίας σε μεγάλο βαθμό της ενασχόλησής της με πλειάδα μη δυτικών πολιτισμών. H έννοια «οριενταλισμός» απέκτησε πλέον έναν μεταφορικό και συμβολικό χαρακτήρα και χρησιμοποιείται για να περιγράψει στερεοτυπικές θέσεις αξιολογικού τύπου. 4. H τέταρτη ενότητα προβληματικής είναι αυτή που εντοπίζεται στον χώρο των «μεταποικιακών σπουδών» (postcolonial studies). Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δυναμικό πεδίο που διακρίνεται για τον διεπιστημονικό χαρακτήρα του και την έμφαση που αποδίδει στην πολυπλοκότητα και στην πολυσημαντότητα της έννοιας της κουλτούρας. Το έργο του Σαΐντ έχει σημαίνουσα θέση στις θεωρητικές αναφορές αυτού του πεδίου σπουδών, στο οποίο συγκαταλέγονται σημαντικές αναλύσεις που αφορούν τα φαινόμενα «εσωτερικευμένου» οριενταλισμού (ethno-orientalisms, nested orientalisms), τις διαδικασίες διαπολιτισμικότητας (transculturation), τις διεργασίες πολιτισμικής προσομοίωσης και επιπολιτισμού (acculturation), τις κουλτούρες υβριδικού τύπου (hybrid cultures) αλλά και τα πολιτισμικά μορφώματα της ενδιάμεσης κατάστασης (in-betweeness). Ενα από τα σημαντικά επιτεύγματα αυτής της κοινότητας λόγου, στην οποία διακρίνονται στοχαστές όπως η Γκαγιάτρι Σπίβακ, ο Χόμι Μπάμπα και ο Πάρθα Τσάτερτζι, είναι ότι κατόρθωσε να απεμπλακεί από την αποκλειστική σύνδεση με μητροπολιτικά περιβάλλοντα παραγωγής θεωρίας και γνώσης και να προωθήσει τη δημιουργία ενός κύκλου συζητήσεων στον ινδικό χώρο με τη σειρά Subaltern Studies. H σύντομη περιήγηση στους επιστημονικούς χώρους και στα περιβάλλοντα που δεξιώθηκαν το έργο του Σαΐντ δηλώνει ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που όχι μόνο ξεπέρασε το σημείο της εκκίνησής του αλλά έθιξε ζητήματα που προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση, υποκίνησαν μια μεγάλη συζήτηση και συνέβαλαν στη συγκρότηση μιας πλούσιας προβληματικής. H διάνοιξη νέων πεδίων έρευνας και η συγκρότηση νέων ερμηνευτικών και αναλυτικών εργαλείων για τη μελέτη του μη δυτικού κόσμου αποτελούσε ένα από τα κεντρικά αιτήματα του Οριενταλισμού. Είκοσι πέντε χρόνια μετά ο συγγραφέας του μπορούσε να φύγει με την αίσθηση ότι συνέβαλε στην ανάδειξη ενός νέου επιστημολογικού ορίζοντα. Η κυρία Εφη Γαζή είναι λέκτωρ της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας....
Πηγή tovima.gr >>>
Δημιουργία Σελίδας: 27/12/2016
