Τι Είναι Η Στρουκτουραλιστική Προσέγγιση : Συλλέξαμε την καλύτερη πηγή για αυτό το θέμα και σας την παραθέτουμε μαζί με άλλες πληροφορίες.
Τι Είναι Η Στρουκτουραλιστική Προσέγγιση
Η στρουκτουραλιστική προσέγγιση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στη συγχρονική, στατική ανάλυση πολιτισμικών κυρίως προϊόντων/φαινομένων, όπως τα παραμύθια, οι μύθοι, η λογοτεχνία, η μουσική κτλ. Σήμερα στις κοινωνικές επιστήμες δεν είναι πια ο στρουκτουραλισμός αλλά ο μεταστρουκτουραλισμός που είναι της μόδας. Ο τελευταίος θεωρεί ότι ο κοινωνικός κόσμος δεν λειτουργεί σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Το κοινωνικό είναι χαώδες, ρευστό, απρόβλεπτο, τυχαίο. Οι κρυφοί κώδικες υπάρχουν κυρίως στη φαντασία των στρουκτουραλιστών. Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Στον χώρο του κοινωνικού υπάρχει το χαώδες αλλά υπάρχει και το δομημένο, υπάρχει το απρόβλεπτο αλλά υπάρχει και το προβλεπτό, υπάρχει το απροσδιόριστο αλλά και το προσδιορισμένο. Βέβαια, ο στρουκτουραλισμός δεν είναι το μαγικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ανοίγει όμως ορισμένες από αυτές. Ο κ.Νίκος Μουζέλης είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στη London School of Εconomics....
Πηγή tovima.gr >>>
Χρήστες που ενδιαφέρθηκαν για το παραπάνω βρήκαν χρήσιμα και τα:
Ποιά Είναι Η Ορθόδοξος Εκκλησία
Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αυτή μόνη η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». 6) Είναι προφανής η αναντιστοιχία ανάμεσα στην διακήρυξι: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία… ούσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» (παραγρ. 1), και στα πεπραγμένα των θεολογικών διαλόγων. Από την εποχή που πρωτοσυντάχθηκε αυτή η διατύπωσις (Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις, 1986) μέχρι σήμερα, και παρότι είχε τονισθή από τότε ότι η μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας δίδεται «επί τη βάσει της αποστολικής παραδόσεως και πίστεώς της», έχουν γίνει θεολογικές συμφωνίες, οι οποίες δεν εδράζονται στην αποστολική πίστι και παράδοσι. Τέτοιες είναι π.χ. η συμφωνία της Μικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων επί της Χριστολογίας (1989, 1990)- η συμφωνία επί της εκκλησιολογίας στο Μπαλαμάντ (1993), η οποία συνόψιζε τις συμφωνίες της Μικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Μόναχο (1982), στο Μπάρι (1986), στο Νέο Βάλαμο (1988), που αφορούσαν τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα αμφοτέρων των πλευρών (αποστολική πίοτι, αποστολική διαδοχή, αυθεντικά μυστήρια) και η συμφωνία στην Ραβέννα (2007) για την ύπαρξι δήθεν πρωτείου ενός επισκόπου επί παγκοσμίου επιπέδου, η οποία ευτυχώς ακόμη δεν έχει ευδοκιμήσει. Το συνοδικό κείμενο γίνεται ασαφέστερο με την ρητή διαβεβαίωσι της Εγκυκλίου ότι οι «υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας διεξαγόμενοι διάλογοι ουδέποτε εσήμαιναν, ούτε σημαίνουν και δεν πρόκειται να σημάνουν ποτέ οιονδήποτε συμβιβασμόν εις ζητήματα πίστεως». Εάν οι ανωτέρω θεολογικές συμφωνίες δεν είναι «συμβιβασμός εις ζητήματα πίστεως», διερωτώμεθα τι είναι συμβιβασμός και ποιος είναι ο «δογματικός μινιμαλισμός» που απορρίπτεται με την διατύπωσι της Εγκυκλίου; «Η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε απεδέχθη τον θεολογικόν μινιμαλισμόν ή την αμφισβήτησιν της δογματικής παραδόσεως και του ευαγγελικού ήθους της» (παραγρ. 20)! Από τις ανωτέρω έξι επισημάνσεις συνάγεται ότι το κείμενο των σχέσεων προς τον λοιπόν χριοτιανικόν κόσμον προσανατολίζεται προς συνοδική κατοχύρωσι της γραμμής των διαχριστιανικών σχέσεων της τελευταίας πεντηκονταετίας χωρίς τις απαραίτητες βάσεις της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Διερωτάται κανείς: Πόσο εύκολα θα μπορούσε η γραμμή αυτή να ονομασθή «Ορθόδοξος οικουμενισμός» (π. Δημήτριος Στανιλοάε), ή πρόσκλησις για «παγκόσμια επιστροφή στην Ορθοδοξία» (π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ); Οι αστοχίες κατά τους διαχριοτιανικούς διάλογους του παρελθόντος δεν ευνοούν μία θετική απάντησι. Χρειαζόταν τώρα ένα κείμενο με αγιοπατερική πνοή, το οποίο δεν θα άφηνε περιθώρια στον ετερόδοξο οικουμενισμό (θεωρία των «αδελφών εκκλησιών» και των «δύο πνευμόνων», αναγνώρισις ετεροδόξου βαπτίσματος και ιερωσύνης, κοινή χριστολογική πίστις με τους Αντιχαλκηδονίους, αποδοχή της βατικανείου «Clarification», συνυπογραφή ειδικών κειμένων περί Εκκλησίας του τμήματος Πίστις και Τάξις του Π.Σ.Ε. κ.λπ., και σχετικές «εθιμοτυπικές εκκλησιαστικές» εκδηλώσεις που τα επιβεβαιώνουν). Ένα τέτοιο κείμενο θα στόχευε στην επιστροφή των ετερόδοξων στην ενότητα της Εκκλησίας. Θα έδειχνε ότί δεν αναγνωρίζουμε εν τη πράξει στις ετερόδοξες «εκκλησίες» εκκλησιαστικότητα (ότι είναι εκκλησίες με την θεολογική έννοια του όρου) αφήνοντας τους ετεροδόξους στις πλάνες τους. Το συνοδικό κείμενο περί των σχέσεων με τους ετεροδόξους παρουσιάζει έλλειμμα εκκλησιολογικής ακριβείας. Αναπόφευκτα αυτό θα φανή κατά τις μελλοντικές οικουμενικές επαφές. Σε αυτές θα εφαρμοσθή πρακτικά το πνεύμα του κειμένου. Θα ήταν ευχής έργον οι διαχριοτιανικοί διάλογοι να ξαναρχίσουν από κάποιο «σημείο μηδέν» μίας καθαρής Ορθοδόξου Έκκλησιολογίας. Ενδέχεται όμως να οικοδομηθούν στα κεκτημένα του παρελθόντος, τα οποία ούτως ή άλλως καταμαρτυρούν παρεκκλίσεις από την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία. Η ερμηνεία του συνοδικού κειμένου περί των διαχριστιανικών σχέσεων θα φανή και σε δύο άλλες πλευρές των οικουμενικών επαφών: Η μία πλευρά είναι οι οικουμενιστικοί συγχρωτισμοί, δηλαδή οι λειτουργικοί ασπασμοί, οι συμπροσευχές, οι ευλογίες Ορθοδόξου ποιμνίου από αιρετικούς εκκλησιαστικούς ηγέτες, οι κοινές εκδηλώσεις Ορθοδόξων και ετεροδόξων προκαθημένων και κληρικών, με τις οποίες αμβλύνεται το Ορθόδοξο κριτήριο και προωθείται ο λαικός Οικουμενισμός. Θα συνεχισθούν ή θα παύσουν; Η δεύτερη πλευρά αφορά τις θεολογικές μελέτες, τα θεολογικά επιστημονικά συνέδρια, και ο,τι άλλο στον ακαδημαικό χώρο προωθεί τους διαχριστιανικούς διάλογους προς την πλευρά του συγκρητιστικού οικουμενισμού, τα οποία έχουν ενίοτε «αξιοποιηθή» από εκκλησιαστικούς φορείς. Έστωσαν ως παραδείγματα η θεολογική παραγωγή που επί χρόνια εμφανίζει τους Μονοφυσίτες ως Ορθοδόξους στην Χριστολογική τους διδασκαλία, η περιβόητη παπική «Clarification» που εξισώνει το Φιλιόκβε με την εκ μόνου του Πατρός εκπόρευσι του Αγίου Πνεύματος, οι θεολογικές μελέτες που υποστηρίζουν ως έγκυρο το βάπτισμα των ετερόδοξων. Με ποια άραγε εκκλησιολογικά κριτήρια θα γίνεται αποδεκτή η θεολογική αυτή συμβολή; Τα προσυνοδικά κείμενα ήσαν φορτισμένα με την γνωστή προιστορία τους και τις ελλείψεις τους. Προϋπέθεταν και αντανακλούσαν την ιστορία των διαχριστιανικών θεολογικών διαλόγων, αποφάσεων και συμφωνιών. Δεν ήταν σωστό να ερμηνευθούν καθ’ εαυτά και αφ’ εαυτών. Η Σύνοδος αναμφιβόλως βελτίωσε τα προσυνοδικά κείμενα. Τα τελικά όμως συνοδικά κείμενα παρουσιάζουν ακόμη ασάφειες. Δεν πήραν «καθολική μορφή», με την οποία θα μπορούσαν να συντελέσουν στην «καθολική ενότητα» της Εκκλησίας και να αποκτήσουν την αναμενόμενη «καθολική ισχύ». Οι προσδοκίες μας από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο δεν εκπληρώθηκαν, παρά τις βελτιώσεις των προσυνοδικών κειμένων, θα θέλαμε οι αποφάσεις της Συνόδου να ημπορούν να περιληφθούν στο Συνοδικόν της Ορθοδοξίας». Επιπροσθέτως τίθεται ένα μείζον θέμα που ο Σεβ. Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεος με την διακρίνουσα αυτόν σοφία και πιστότητα μας ανέφερε κατά την ιερατική σύναξη της Μητροπόλεώς μας την 10/11/2016 με θέμα την ενημέρωση του ευαγούς Κλήρου περί της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Το ουσιώδες ζήτημα είναι οι πεποιθήσεις αδελφών Αρχιερέων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ότι η αληθής πίστις δεν αποτελεί απόλυτο προϋπόθεση για την μετοχή στην άκτιστη χάρι του εν Τριάδι Θεού, ότι η ετεροδοξία κέκτηται αληθές βάπτισμα, μυστηριακή δομή, αποστολική διαδοχή και ιερωσύνη και επομένως και η αίρεση είναι και αυτή «οδός προς σωτηρίαν». Οι θέσεις όμως αυτές ανατρέπουν πλήρως την θεολογία των Οικουμενικών Συνόδων και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων 2000 χρόνων και αποτελούν καθαρή υποβολή του διαμονικού περιπαίγματος προς ανατροπή της σωτηρίας του κόσμου. Επομένως οι συγκεκριμένοι εμφορούνται από την αίρεση του συγκρητιστικού οικουμενισμού και αποτελούν απόλυτο κίνδυνο για το Εκκλησιαστικό σώμα αλλά και τραγικό άλλοθι για την εμμονή των κακοδόξων στην αίρεσή τους. Αυτά βέβαια θα αποδειχθούν από την δημοσίευση των πρακτικών της Συνόδου και τότε θα τεθή το τεράστιο θέμα. Μπορούμε να έχουμε κοινωνία με εμφορουμένους από τέτοιες κακοδοξίες μη διακινδυνεύοντες την σωτηρία του ποιμνίου μας και τηρούντες τους όρκους της Αρχιερωσύνης μας; Έχω εν κατακλείδι την ταπεινή γνώμη μετά την παράθεσι των ανωτέρω ότι η λεγομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος θα πρέπει να θεωρηθή ως μία προσυνοδική διαδικασία και μόνον και να εργασθούμε όλοι ώστε να συγκληθή μία όντως Αγία και Μεγάλη Σύνοδος που θα θεραπεύση αστάθειες και ασάφειες καταδικάζουσα την παναίρεση του συγκρητιστικού Οικουμενισμού και διακηρύσσουσα παγκοσμίως ότι η μόνη οδός σωτηρίας και μετοχής στις άκτιστες ενέργειες του Θεού είναι η θεολογία των αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων της Αδιαιρέτου Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. + ο Πειραιώς ...
Πηγή vimaorthodoxias.gr >>>
Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της ζωής. Αφήστε τη βούληση σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης! Σας ικετεύω, αδελφοί μου, μείνετε πιστοί στη γη και μην πιστεύετε εκείνους που σας μιλάνε για υπερκόσμιες ελπίδες! Είναι δηλητηριαστές, είτε το γνωρίζουν είτε όχι. Είναι καταφρονητές της ζωής, ατροφούντες και αυτοδηλητηριαζόμενοι άνθρωποι, που τους έχει βαρεθεί η γη ̇ ας εξαφανιστούν λοιπόν!» Nietzsche, 1883-1885 Κάθε άτομο, σύμφωνα με τον Nietzsche, έχει τη δυνατότητα να γίνει υπεράνθρωπος. Αυτό που διαφοροποιεί τον υπεράνθρωπο από τον μη υπεράνθρωπο είναι το πάθος, το θάρρος, η δύναμη και τίποτε άλλο. «Τολμήστε μόνο να πιστέψετε στον εαυτό σας. Εκείνος που δεν πιστεύει στον εαυτό του ψεύδεται πάντα!» Ανθρωπος: αρχαιότερη μαρτυρία, αρχική σημασία και ετυμολογία Θα αναβάλλουμε την εξέταση των λατρειών (επιθυμιών) που προανήγγειλα για το μέλλον και θα ασχοληθούμε σήμερα με την ετυμολογία και την αρχική σημασία της λέξης ‘άνθρωπος’. Να σας πω μόνο προκαταβολικά ότι η λατρεία της αφθαρσίας έχει διατυπωθεί στην Ιλιάδα (που αλλού;) ότι στο ίδιο κείμενο λανθάνει και η λατρεία ...
Πηγή katohika.gr >>>
Τι Είναι Το Σύμβολο 8220 8221
Το σύμβολο “@” είναι διεθνές. Χρησιμοποιείται ακόμα και σε χώρες που οι γλώσσες τους δεν χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο. Σε κάθε γλώσσα, όμως, έχει διαφορετική ονομασία και οι περισσότερες είναι πολύ πιο … εύστοχες από το ελληνικό “παπάκι”. Θεωρίες για την προέλευση του Αναπτύχθηκε ως σύμβολο της εμπορικής στενογραφίας “each at” (σε κάθε). Μοιάζει με ένα μικρό “a” μέσα σε ένα μικρό “e” και ξεχωρίζει από το “at” (προς) ή “per” (ανά). Για παράδειγμα, το κόστος “12 μήλα @ €1? σημαίνει €12, ενώ το κόστος “12 μήλα προς €1? σημαίνει €1. Μοναχοί στον Μεσαίωνα έγραφαν σύντομα τη Λατινική λέξη “ad” (στο, προς, από, περίπου) δίπλα σε κάποιο ψηφίο, ώστε να γλυτώνουν χώρο και μελάνι. Η θεωρεία λέει πως αυτή η συντομογραφία του “ad”, είναι από το γράμμα “D” αντεστραμμένο που περικλείει το “a”. Αρχικά ήταν σύντμηση της ελληνικής πρόθεσης “ανά”. Ένας Ιταλός ακαδημαϊκός ισχυρίζεται ότι εντόπισε το σύμβολο στην ιταλική Αναγέννηση, σε ένα ενετικό εμπορικό έγγραφο υπογεγραμμένο από τον Francesco Lapi, στις 4 Μαΐου 1537. Πρόκειται για εμπορική συμφωνία με τον Φρανθίσκο Πιθάρο (Ισπανός εξερευνητής και κονκισταδόρος, κατακτητής της Αυτοκρατορία των Ίνκας), και αναφέρεται “η τιμή ενός @ κρασιού στο Περού”. Το σύμβολο χρησιμοποιούνταν από καιρό στα ισπανικά και τα πορτογαλικά ως συντομογραφία του arroba, μια μονάδα βάρους ίσο με 9 κιλά περίπου, και προέρχεται από την αραβική έκφραση “1/4?. Στα ιταλικά, το σύμβολο ερμηνεύθηκε σαν “αμφορέας”. Από το νορμαδικό “a” (σε, κάθε). Ο ιστορικός από την Αραγονία Jorge Romance το εντόπισε στο μητρώο “taula de Ariza” του 1448, σε μια αποστολή σιταριού από την Καστίλη στο Βασίλειο της Αραγονίας. Το σύμβολο παρουσιάστηκε στη γραφομηχανή του Lambert το 1902 στη Νέα Υόρκη. Το 1963 συμπεριλήφθηκε στους χαρακτήρες ASCII, καθώς ήταν ήδη εμπορικό σύμβολο (υπήρχε από το 1961 στο πληκτρολόγιο της γραφομηχανής IBM Selectric)....
Πηγή adiexodos.gr >>>
Δημιουργία Σελίδας: 27/12/2016
