Ο αληθινός έρωτας είναι έρωτας και φιλία μαζί. Ερωτας, σεβασμός, θαυμασμός. Ο άλλος έρωτας, με τα φτερά, το τόξο και τα βέλη, ήταν αρκετά σπάνιος στη ζωή μου». Δεν ερωτευτήκατε; «Πολύ λίγους ανθρώπους. Η φιλία όμως κατέχει μεγάλο μέρος στη ζωή μου. Κι έπειτα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους με συνέδεε μια ερωτική φιλία, όπως με τον Μπορίς Βιαν. Πρέπει να ήμουν ερωτευμένη με τον Μπορίς και εκείνος το ίδιο. Η σχέση μας ήταν αδελφική, αλλά λίγο αιμομικτική, όπως είναι συχνά η σχέση ανάμεσα στα αδέλφια. Οταν υπάρχει μεγάλη οικειότητα με κάποιον, τα όρια γίνονται δυσδιάκριτα». Είχατε πιο πολλούς φίλους άνδρες απ’ ό,τι γυναίκες... «Ναι, τα πάω πολύ καλά με τους άνδρες. Καταλαβαινόμαστε πολύ καλά. Αυτό συνέβη και με κάποιες γυναίκες, αλλά τα κριτήρια ήταν διαφορετικά. Εμένα μου αρέσουν οι δραστήριες γυναίκες, οι γυναίκες συγγραφείς, για παράδειγμα. Μου αρέσουν οι γυναίκες που σκέφτονται, οι γυναίκες που επιλέγουν, που ζουν, οι γυναίκες που αποφασίζουν για τη ζωή τους...». Οπως η Φρανσουάζ Σαγκάν; «Είναι το πιο ωραίο παράδειγμα». Της αφιερώσατε το προτελευταίο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας σας. Το τελευταίο είναι αφιερωμένο στην κόρη σας... «Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κάποιος για τους ανθρώπους που αγαπά. Είναι δύσκολο για μένα να μιλάω για την κόρη μου, για τη Φρανσουάζ ή για τον Μάιλς. Υπάρχουν πράγματα που αφορούν τον Μάιλς και για τα οποία δεν μιλώ ποτέ». Η Μαργκερίτ Ντυράς; «Η Μαργκερίτ ήταν ένας θαυμάσιος δάσκαλος του κομμουνισμού. Εγώ όμως ήμουν κακή μαθήτρια...». Γιατί; «Γιατί είμαι πάρα πολύ ανεξάρτητη και ανυπάκουη. Πολύ ανυπάκουη. Οταν ήμουν μικρή, δεν έλεγα καν “όχι”. Κουνούσα απλώς το κεφάλι αρνητικά. Ημουν τρομερή – και τώρα άλλωστε δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα... Οταν η δασκάλα στην τάξη μού έλεγε: “Γκρεκό, ξέρεις το μάθημά σου;”, εγώ κουνούσα απλώς αρνητικά το κεφάλι. Ετσι κατάφερνα να με διώχνουν από τα μέρη που με δυσαρεστούσαν. Η γιαγιά μου έλεγε: “Αυτή η μικρή προτάσσει τη δύναμη της αδράνειας”». Η σιωπή δηλαδή ήταν το όπλο σας... «Ναι. Η σιωπή είναι τρομερό όπλο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να την πολεμήσεις. Κανένας δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να μιλήσεις. Εγώ ήμουν εντελώς αρνητική, απροσπέλαστη. Ηταν ο δικός μου τρόπος να τους πω ότι κάτι δεν με ενδιαφέρει. Ηταν σαν να τους έλεγα: “Αφήστε με ήσυχη”. Ενάντια σε αυτό, δεν έπιανε καμιά τιμωρία. Ακόμη κι όταν με έκλειναν στη σκοτεινή σκάλα του υπογείου, εγώ έπαιρνα μαζί μου το αρκουδάκι μου και ήμουν ευτυχισμένη. Καθόμουν εκεί μαζί του ήρεμα, το χάιδευα και του μιλούσα. Σε αυτό, ναι, μιλούσα...». Αυτό σας μιλούσε; «Μα και βέβαια! Τα παιδιά ακούνε πράγματα που οι ενήλικοι δεν ακούν... Ευτυχώς!». Ξέρω ότι και σήμερα έχετε ιδιαίτερη σχέση με τα αρκουδάκια... «Ναι. Εχω πάρα πολλά. Τα πιο σημαντικά όμως ήταν η Ουρσίν, το αρκουδάκι που είχα όταν ήμουν μικρή, κι ένα άλλο που μου χάρισε ένα κοριτσάκι από την Ανατολική Γερμανία, όταν πήγα για τουρνέ στην κατεστραμμένη Δρέσδη, αμέσως μετά τον πόλεμο. Στο διάλειμμα έρχεται το κοριτσάκι αυτό με ένα αρκουδάκι στην αγκαλιά του και μου λέει: “Δεν έχω τίποτ’ άλλο. Σας το δίνω”. Από τότε το έχω πάντα μαζί μου...». Πώς το λένε; «Δεν το λένε... Είναι απλώς το αρκουδάκι μου...». Το αγαπημένο σας λουλούδι ποιο είναι; «Το τεμπέρι. Η ευωδιά του με μεθάει». Το αγαπημένο σας ελληνικό φαγητό; «Δεν ξέρω καλά την ελληνική κουζίνα... Η ρετσίνα όμως μου αρέσει πάρα πολύ». Αν σας πω «Μίκης Θεοδωράκης», τι θα πείτε; «Τεράστιος συνθέτης. Τον θαυμάζω πάρα πολύ». Γιάννης Σπανός; «Πραγματικός ποιητής της μουσικής και φίλος. Τον αγαπώ τόσο πολύ». Κοκτό; «Μαγικός». Μάιλς; «Μάιλς...». Πρεβέρ; «Καθαρή ποίηση...». Σερζ Γκενζμπούργκ; «Δεν έχω γνωρίσει ποτέ άνθρωπο με τόσα ταλέντα». Ορσον Γουέλς; «Υπέροχο, ιερό τέρας...». Φρανσουάζ Σαγκάν; «Κομψότητα, ελαφράδα, ταλέντο, τέχνη της ζωής». Σαρτρ; «Ενα βιβλίο». Ζυλιέτ Γκρεκό; «Δεν με ενδιαφέρει πολύ». Εμένα, ναι... «Λέει πάντα την αλήθεια. Και αυτό θέλει πολύ θάρρος...».