Το κουκλοθέατρο είναι μια πολύ ιδιόρρυθμη τέχνη, της οποίας η βασική φιλοσοφία είναι ότι για να λειτουργήσει στο κοινό πρέπει να εξαφανιστεί αυτός που παίζει κούκλες. Είναι, δηλαδή, μία τέχνη της σιωπής. Δεν μπορεί να υπάρξει μια καλή παρουσίαση, μια καλή διείσδυση ενός κουκλοπαιχτικού έργου όταν αυτός που βλέπει μία κούκλα, που από σύμβαση είναι ένα άψυχο αντικείμενο, αισθάνεται ότι την ίδια στιγμή από πίσω είναι κι ένας μεγάλος ο οποίος παίζει καλά. Αυτό σε μαθαίνει σε έναν κώδικα ο οποίος μιλάει πολύ με σιωπές, μαθαίνεις να θεωρείς πιο σημαντικό αυτό που βγαίνει παρά αυτόν ο οποίος το βγάζει, κι αυτό έγινε ένα «modus vivendi». «Η σύνθεση στο κουκλοθέατρο είναι να βρεις τα ζύγια ανάμεσα στην αφαίρεση και στην παρουσία.» Το κουκλοθέατρο από πλευράς ήχου δεν έχει τίποτα, σε αντίθεση με άλλα είδη που έχεις έναν ηθοποιό του λες «έλα δω, κάτσε κει, πες αυτό!» ή όταν περπατάει τα παπούτσια του κάνουν θόρυβο, άμα σφυρίξεις, σφυρίζει. Η κούκλα δεν έχει τίποτα, δεν μπορεί να μιλήσει, δεν υπάρχει καν χώρος. «Στο κουκλοθέατρο βασικό στοιχείο είναι το ημίφως σε αντίθεση με το θέατρο σκιών που είναι το φως» Στο κουκλοθέατρο βασικό στοιχείο είναι το ημίφως σε αντίθεση με το θέατρο σκιών που είναι το φως. Το ημίφως καλύπτει την ατέλεια μιας κούκλας ώστε να σου επιτρέψει να την αισθανθείς ότι ζωντανεύει. Όταν την φωτίσεις πάρα πολύ, φαίνονται οι ατέλειες μιας κατασκευής. Σε κούκλες της Ανατολής, βέβαια, μερικές φόρες υπάρχουν έντονα χαρακτηριστικά που ξεκινούν και από θρησκευτικές ανάγκες εξυπηρετώντας τον σκοπό να μπορούν ειδωθούν από μακριά, γιατί οι αίθουσες είναι μεγάλες. Στα κεντροευρωπαϊκά κουκλοθέατρα μπορείς να βρεις γκάμες. Π.χ οι κούκλες του Teschner, που δούλεψε κυρίως στην Αυστρία και πήρε πολλά απ’ την παράδοση της σχολής της Πράγας, είναι ουσιαστικά γλυπτά. Ανάλογα με το είδος κουκλοθέατρου υπάρχει και διαφορά στη μουσική που χρησιμοποιείς. Στις μαριονέτες του Salzburg σε εντυπωσιάζει το σύνολο, η πλούσια παραγωγή στο θέατρο επάνω, που σου δικαιολογεί να ακούς πίσω μια Όπερα ή μια Οπερέτα, με έναν γεμάτο ήχο. Δεν σε ενοχλεί, που από πίσω ακούς μια πλήρη ορχήστρα με βιολιά. Σε μία λιτή σκηνή, όπως αυτή με την οποία ξεκινήσαμε εμείς, που έχεις ως βασικό στοιχείο την αφαίρεση, έχεις στοιχεία ντεκόρ π.χ ένα δέντρο που συμβολίζει ένα δάσος. Εκεί, σε αυτή την εικόνα αν προσθέσεις ένα ογκώδες μουσικό πέπλο, τα καπελώνεις όλα. Αν δεν βρεις το «παλάντζο» η μουσική μπορεί να αρχίσει να σκεπάζει αυτό που βλέπεις, να ακούς αντί να βλέπεις. Η σύνθεση στο κουκλοθέατρο είναι να βρεις τα «ζύγια» ανάμεσα στην αφαίρεση και στην παρουσία: sound clip 1-ixitika simata Οι γονείς μου βλέποντας μας κλεισμένους μέσα στο σπίτι να μην μπορούμε να πάμε πουθενά, είπαν «ας τους φτιάξουμε κούκλες να παίζουνε». Το κουκλοθέατρο δεν έχει ρίζες εδώ όπως έχει στην κεντρική Ευρώπη. Εμείς στην Ελλάδα ξεκινήσαμε ως το το καλλιτεχνικό κουκλοθέατρο του Ινστιτούτου Γκαίτε γιατί αποτελούσε ένα καλλιτεχνικό hobby και μερικώς παραμένει. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής, η μητέρα μου έγραφε βιβλία , εγώ είμαι νομικός , η αδελφή μου θεολόγος. Ήταν η καλλιτεχνική μας τρέλα και παίζαμε- αφιλοκερδώς μία φορά το μήνα- έργα κλασσικού ρεπερτορίου, κυρίως για μεγάλους όπως Faust, Μικρός Πρίγκιπας, Bastien και Bastienne του Μότσαρτ. Είμαστε από τις πιο παλιές σκηνές αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη από το 53’. Το κουκλοθέατρο το είχαν ξεκινήσει οι γονείς μου απ’τα χρόνια της Πόλης όταν με τα γεγονότα η κατάσταση ήταν πιεσμένη. Βλέποντας μας, κλεισμένους μέσα στο σπίτι να μην μπορούμε να πάμε πουθενά, είπαν «ας τους φτιάξουμε κούκλες να παίζουνε». Οι πρώτες κούκλες ήταν φτιαγμένες από papier mache (ένα καλούπι από πηλό, πλαστελίνη, το καλύπτεις με χαρτί ή με ύφασμα, στερεοποιείται με κόλλες και μετά βάφεται). Μετά χρησιμοποιήθηκαν άλλες τεχνικές όπως λατέξ κλπ. «…αυτή την «κουφή» οικογένεια, με τους θεωρούμενους ως μικρότερους κουκλοπαίχτες στον κόσμο (11 η αδελφή μου, 14 εγώ) που παίζουνε με Ελληνικό όνομα, στην Γερμανική Γλώσσα, στους Γερμανούς, το βασικό έργο του Μεσαίωνα, τον Φάουστ!»9