Ο αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας είναι ντυμένος… γυναίκα Λίγοι τον συνάντησαν στην Μυθολογία και διέφυγαν αλώβητοι, όπως λίγοι ξεφεύγουν από μια επιδημία. Μόνο οι Ήρωες Ίδας και Ηρακλής μπόρεσαν να του ρίξουν μερικές ξανάστροφες και να επιζήσουν. Κατά αντιμετάθεση, είναι ο πατέρας του θεραπευτή Ασκληπιού. (ούτε αυτός επιβίωσε, φυσικά) Ο ένας χαλάει και ο άλλος φτιάχνει. Παρά την ομορφιά του, οι ερωμένες του τον απέφευγαν, απιστούσαν, ή απλά δεν τον ήθελαν! Ο Απόλλων και η Άρτεμη είναι και θεοί του αιφνίδιου θανάτου. (ανακοπής, καρδιακού ή εγκεφαλικού επεισοδίου) Γι’ αυτό έχουν σαν όπλο το τόξο. Η ερμηνεία του ονόματος ως «καταστροφέας» ανταποκρίνεται και σε αυτό το γνώρισμα του θεού. «Μα σαν γεράσουν των θνητών οι φάρες, τότε ο Φοίβος θάρθει ο αργυροδόξαρος κι η Άρτεμη μαζί του και με πυκνές σαΐτες τους, θα τους γλυκοθανατώσουν», λέει η «Οδύσσεια». Ο Στράβων προσθέτει: «…σε αυτούς τους» «θεούς αποδίδονται οι επιδημικές αρώστειες και οι αιφνίδιοι θάνατοι». Και το όνομα «Άρτεμις» μπορεί να σημαίνει «φόνισσα». «γιατί ο Δίας σε έβαλε σα λιοντάρι για τις γυναίκες, και σε άφησε να σκοτώνεις όποια θέλεις» λέει η Ήρα στην Άρτεμη. «Ότι δε τη Αρτέμιδι, τουτέστι τη σελήνη, τους αιφνιδίους θανάτους των γυναικών ανατίθησιν η Ελληνική δόξα» (πίστη) «δήλον εστίν. Ως περ ο Απόλλων ήλιος αίτιος λέγεται του αίφνης θνήσκειν τους άνδρας…». Οι αρχαιότερες αναπαραστάσεις του Απόλλωνα είναι ένοπλες. Αυτό τον ταυτίζει με τον Χάρο των Νεοελληνικών τραγουδιών, που έχει και ηλιακά χαρακτηριστικά, και είναι επίσης πνεύμα του αιφνίδιου θανάτου, κυρίως. Θανατηφόρο, επίσης, είναι το εβραϊκό αντίστοιχο του Απόλλωνα, ο Προφήτης Ηλίας, καίγοντας μονίμως τους αντιπάλους του με «πυρ εξ ουρανού». Ο Απόλλων και η Αρτεμη, σε μια πιστή απεικόνιση των στίχων του Ομήρου. Ο Απόλλων ετοιμάζει το βέλος των επιδημιών… Στο ναό της Αρτέμιδος Αριστοβούλης, στην Αθήνα, αφιέρωναν τα πτώματα των εκτελεσμένων, καθώς και τα ιμάτια και τους βρόγχους των κρεμασμένων… Στην Ιωνική γιορτή των «Θαργηλίων», που ήταν τα γενέθλια του Απόλλωνα και της Άρτεμης, φαίνεται πως αρχικά θυσιάζονταν δυο άνθρωποι, που τους λέγανε «φαρμακούς». Στη λατρεία της «Ορθίας Αρτέμιδος» στη Σπάρτη, οι έφηβοι μαστιγώνονταν μέχρι να βαφτεί ο βωμός με αίμα, σε αντικατάσταση παλιότερης θυσίας ανθρώπου. Οι ανθρωποθυσίες που απαιτούσε αυτή η τρομερή παρθένος, ξεπερνούσαν την όρεξη κάθε άλλου Ολύμπιου. Στον Απόλλωνα θυσίαζαν άνθρωπο και στο βράχο του Λευκάτα, στη Λευκάδα. Οι Δελφοί, ακολουθώντας το υπόδειγμα του θεού τους, εκτέλεσαν τον Αίσωπο, χωρίς δίκη. «Δελφοίς γαρ συνέβη το δαιμόνιον οργισθήναι, αδίκως ανελούσιν Αίσωπον»… (Γιατί στους Δελφούς συνέβη να οργιστεί το Δαιμόνιο και έτσι σκότωσαν άδικα τον Αίσωπο) «Λένε λοιπόν ότι ο Απόλλωνας τυραννικός πολύ θα γίνει, και σκληρά θα διαφεντεύει τους αθάνατους και τους θνητούς πάνω στη ζωοδότρα γη» Η λατρεία του επιβλήθηκε με τον φόβο που ενέπνεε. «και οι θεοί στου Δία το παλάτι τον τρέμουν σαν τοξεύει και σηκώνονται όταν ζυγώνει όλοι από τις θέσεις τους όταν τα λαμπρά του τόξα τεντώνει» «Πρώτο στην κακία» τον χαρακτηρίζει ο Αχιλλέας. Συνεπώς, το «Απολλύων», (καταστροφέας) είναι η πραγματική ερμηνεία του «Απόλλων». Η καταπιεστική φύση του Ώρου – Απόλλωνα β) Τα ιερά ζώα του θεού ως σύμβολα του ονόματός του Η μετάφραση Καζαντζάκη – Κακριδή Δυο μολυσματικά ζώα, το ποντίκι (Απόλλων Σμινθεύς) και η μύγα, ήταν ιερά ζώα του θεού. Για το πρώτο θα μιλήσουμε αργότερα, γιατί αποτελούσε ιερό ζώο (Τοτέμ) της Τροίας, της αγαπημένης του πόλης, και της Κιβωτού της Διαθήκης των Εβραίων. (κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά») Ήταν ιερό του ζώο και στην Αίγυπτο, και θάβονταν κοντά στο ναό του. Οι Καζαντζάκης – Κακριδής μεταφράζουν το Σμινθεύς ως «Ποντικοδαίμονας». Ο Απόλλωνας με τον σμίνθο (ποντίκι) στα πόδια του Για τις μύγες θυσίαζαν ένα βόδι πάνω σε ένα βράχο που τον έλεγαν «Μυίαγρο» μπροστά στο ναό του Απόλλωνα στο Άκτιο, πριν θυσιάσουν στο θεό. Μετά από αυτό λέγανε, έφευγαν. Οι μύγες ονομάζονταν και έλειοι, «εν ρητορικώ λεξικώ φέρεται ως είδος τι μυιών…» /…/ «ίσως δε απλώς ούτω καλεί τας εν τοις έλεσι…» Η λέξη ήταν ταυτόχρονα επίθετο του Απόλλωνα και της Άρτεμης, και εκτός από την ετυμολογία από το έλος, ισχύει και αυτή από το Σημιτικό Έλ, θεός… Η μύγα ανήκε στο πάνθεον του Φιλισταϊκού και Φοινικικού θεού Βαάλ, «εν τω Βαάλ μυία θεός Ακκαρών» από όπου διαδόθηκε στην Ελλάδα η Απολλώνια λατρεία για πρώτη φορά μέσω του Κάδμου. Οι Φιλισταίοι ήταν, φυσικά, Κρητικοί. Υπήρχε και γυναικείο όνομα, Μυία (Μύγα) Ονομάζονταν έτσι δυο ποιήτριες και η κόρη του Πυθαγόρα. Υπήρχε Ήρωας Μυίαγρος, που έδιωχνε τις μύγες, και αντικαταστάθηκε αλλού από τον Απόλλωνα. (το όνομά του δόθηκε στο βράχο που αναφέραμε) Υπήρχε και Ζευς «απόμυιος» με την ίδια ευθύνη. Θα αφιερωθεί ειδικό κεφάλαιο για τα συμπαθή αυτά έντομα… Ο Απόλλων και το κοράκι του… Σα να μη φτάνει αυτό, ο «αντιπροσωπευτικός θεός της Ελλάδας» είναι ντυμένος γυναίκα… Το Κοράκι, ένας δαιμόνιος πτωματοφάγος, ήταν ιερό ζώο του θεού. (και του προφήτη Ηλία, που είναι το Εβραϊκό του αντίστοιχο) Ακολουθούν οι Γύπες και οι Κουρούνες. Οι Λύκοι, επίσης, που μεταδίδουν λύσσα στα τσοπανόσκυλα και εμμέσως στον άνθρωπο, και τρώνε πτώματα, ήταν ιεροί του θεού. Τα ζώα που αναφέρθηκαν είναι προάγγελοι, ή/και φορείς, ή/και κερδισμένοι των επιδημιών. Άλλα ζώα των ελών, ο Κύκνος και ο Ερωδιός, και το ιερό του ζώο στην Αίγυπτο, το Γεράκι, ήταν παρόντα στη λατρεία του. Οι Αιγύπτιοι έθαβαν ευλαβικά… ποντίκια και γεράκια στην ιερή περιοχή της Βούτου, όπου γεννήθηκε ο Απόλλων-Ώρος και υπήρχε και ναός του. Το έντομο Μάντις δεν θέλει και μεγάλη ερμηνεία: «ακρίς δυσκίνητος, ης τινές προσέχοντες ταις κινήσεσιν μαντεύονται» Το κοράκι, ο λύκος, ο αετός και η όρκα, είναι ακόμη και σήμερα τα ιερά ζώα των «Υπερβόρειων» Εσκιμώων που θεωρήθηκαν από τους προγόνους μας ως πιστοί του θεού! Οι νοτιότεροι από αυτούς διασώζουν ακόμα και το έθιμο της «Αμφικτιονίας», που συνέρχεται σε μια καλύβα στολισμένη με κλαδιά, όπως ήταν ο πρώτος ναός στους Δελφούς! Το δελφίνι, συγγενής της όρκας, και ο αετός, ήταν παρόντα στη λατρεία του θεού και στην Ελλάδα, με τον μύθο του «οφθαλμού της γης», και το επίθετο «Δελφίνιος». Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε αυτό για να ιδρύσει τους Δελφούς, καθοδηγώντας ένα Κρητικό καράβι εκεί.. ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΕΣ ή ΑΜΦΥΚΤΙΟΝΙΕΣ Η διπλή γραφή της λέξης οφείλεται στην διπλή ετυμολογία αυτής από τους αρχαίους Έλληνες Αυτή με το «υ» είναι εκείνη κατά την οποία η μυθολογική παράδοση κατά την οποία η αμφικτιονία των Θερμοπυλών ήταν θεσμός που ιδρύθηκε από τον Αμφικτύνωα, υιό του Δευκαλίωνα και αδελφού του Έλληνα. Η δια του «ι» είναι η πραγματική και μαρτυρεί την προέλευση του θεσμού δηλαδή συνέλευση γειτονικών λαών (αμφικτιόνων, περικτιόνων, περιοικούντων δηλ.) σε κοινό ιερό χώρο κατά τακτή ημέρα προς τέλεση εορτής υπέρ του λατρευόμενου θεού στο ιερό. Το θρησκευτικό αυτό έθιμο ανάγεται σε πανάρχαια χρόνια και ίσως είναι αρχαιότερο της εγκαταστάσεως των Ελλήνων στις Ελληνικές χώρες, όταν αμφικτιονικός θεός ήταν ο Πελασγικός Θεός Ζευς. Από τους αρχαίους όμως Έλληνες οργανώθηκε ως πανίσχυρος και θρησκευτικός και πολιτικός θεσμός, των οποίων η πολιτική ιστορία μπορεί κανείς να πει ότι ξεκινά από αυτό το σημείο, διότι η αναγνώριση από τους αμφικτίονες κοινής λατρείας και ενιαίας προς κοινό θεό, επέβαλε στους μετέχοντες αυτής τακτές υποχρεώσεις, οι οποίες υπήρξαν τα πρώτα σπέρματα κοινού πολιτικού βίου των αμφικτιόνων αυτών. Η συνένωση των πρότερα διαχωρισμένων φύλων, με τα ίδια ήθη, την ίδια ύπαρξη, και τους ίδιους βωμούς θεών, εις ένα λαό δημιούργησε και την ανάγκη κοινού ονόματός τους, το οποίο θα ξεχώριζε αυτούς από τους μη λαμβάνοντας μέρος στις αμφικτιονίες. Γι αυτό δε και συναδέλφωσαν οι Έλληνες τους 2 συμβολικούς αντιπρόσωπους της Εθνικής και της αμφικτιονικής ένωσής τους, τον Έλληνα και τον Αμφικτύωνα, πλάθωντας αυτούς ως αδελφούς και υιούς του Δευκαλίωνα, του κοινού γενάρχη των Ελλήνων μετά τον μυθολογούμενο κατακλυσμό. ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ (Μυθ.) Υιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας και αδελφός του Έλληνα, ο οποίος πιστεύονταν ότι γεννήθηκε ...