Η ιδιωτική ιατρική μικρής κλίμακας Διαφορετική είναι η περίπτωση του ιδιώτη ανεξάρτητου γιατρού ή των μικρών συνεταιρισμών 3-4 γιατρών σε έκταση όχι μεγαλύτερη από ένα ποσοστό πχ 1-3% του συνόλου των παροχών υγείας. Είμαστε αντίθετοι στην ύπαρξη ιδιωτικών κέντρων υγείας και νοσοκομείων, και τα υπάρχοντα πρέπει να εθνικοποιηθούν. Επίσης όλοι οι ιδιώτες γιατροί πρέπει να ακολουθούν και να πληρούν τις προδιαγραφές του ΕΣΥ και να είναι διαθέσιμοι για περιοδικό δειγματολογικό έλεγχο των ιατρικών τους πράξεων. Όσο η ιδιωτική ιατρική είναι περιορισμένη σε μέγεθος, δεν δρα ανταγωνιστικά στο ΕΣΥ και δεν επιτρέπεται να δουλεύουν οι γιατροί του ΕΣΥ ως ιδιώτες, μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με τον δημόσιο τομέα. Στην πραγματικότητα ο ανεξάρτητος ιδιώτης ιατρός και οι μικροί συνεταιρισμοί επαγγελματιών υγείας θα ωφεληθούν άμμεσα αν απαλαγούν από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών και την διαφθορά και συγκρουόμενα συμφέροντα των γιατρών οι οποίοι δουλεύουν ταυτόχρονα και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Ωστόσο λόγω της ολοένα και μεγαλύτερης εξειδίκευσης και εξάρτησης από ακριβές διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους και της συνεργασίας πολλών επαγγελματιών υγείας η ιδιωτική ιατρική μικρής κλίμακας στις περισσότερες περιπτώσεις είναι λιγότερο παραγωγική οικονομικά από ένα ΕΣΥ. Επιπλέον είναι από την φύση της κοινωνικά άνιση για τον ασθενή, δεν μπορεί να ασκήσει ολοκληρωμένα την βασική λειτουργία της πρόληψης και φυσικά δεν επικεντρώνει στα κοινωνικά σημαντικά προβλήματα υγείας αλλά στα οικονομικά προσοδοφόρα όπως και η ιδιωτική ιατρική μεγάλης κλίμακας. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον η πλειοψηφία των ιδιωτών ιατρών θα μπορέσει σταδιακά να ενσωματωθεί οικοιοθελώς στο ΕΣΥ, ενώ αν απομείνουνε ελάχιστοι για να παρέχουν υπηρεσίες πολυτελείας του ίδιου επιστημονικού επιπέδου με το ΕΣΥ δεν θα έχουν την δύναμη να επηρεάζουν τον δημόσιο εξισωτικό χαρακτήρα του Συστήματος Υγείας. Το Δημόσιο Εθνικό Σύστημα Υγείας Φυσικά η υγεία είναι πρωτεύουσα αξία για τον κάθε άνθρωπο και δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από το καλύτερο για χάρη της οικονομίας. Ωστόσο ακόμα και με το οικονομικίστικο κριτήριο της αύξησης του συνολικού πλούτου της κοινωνίας και ανεξάρτητα του προβλήματος της διανομής η Υγεία είναι επένδυση, παραγωγικό κόστος και όχι ‘έλλειμμα’ . Το κόστος της ελλειματικής φροντίδας της υγείας με τα παράπλευρα κόστη που δημιουργεί στην κοινωνία (πχ απώλεια εργασίας για τον ασθενή ή/και αυτούς που τον φροντίζουν, αυξημένο κόστος περίθαλψης από άλλες υπηρεσίες υγείας, νοσηρότητα στην οικογένεια του πάσχοντα, κατάθλιψη κλπ) είναι κατά κανόνα πολύ μεγαλύτερο από το κόστος ενός υψηλού επιπέδου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Επιπλέον τα έξοδα στην υγεία αυξάνουν την παραγωγικότητα, την ευδαιμονία/ποιότητα ζωής και την δημιουργικότητα των πολιτών. Η συνεχής επανάληψη από τα ΜΜΕ της φράσης ‘αυξημένο κόστος υπηρεσιών υγείας’ χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν τα παράπλευρα κόστη της μη παροχής των υπηρεσιών υγείας επιβάλλει μια κοντόφθαλμη λογιστική λογική ελάττωσης του κόστους με διάφορους τρόπους όπως η αποθάρρυνση των πολιτών να χρησιμοποιούν το δημόσιο σύστημα υγείας (πχ συμμετοχή για εξέταση στο νοσοκομείο, λειτουργία ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία) ή μέσω πίεσης για χρήση φτηνότερων θεραπειών χωρίς οι τελευταίες να συγκρίνονται αντικειμενικά με τις καθιερωμένες θεραπείες όσον αφορά τον λόγο επιπλέον πλεονεκτημάτων και επιπλέον συνολικού κόστους. Ως ομάδα Υγείας πήραμε σαφή θέση υπέρ ενός Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο βλέπουμε ως στοιχειώδες κοινωνικό δικαίωμα εκτός οποιασδήποτε οικονομικίστικης αντιπαράθεσης. Ωστόσο κρίνω απαραίτητο να θυμίσω ότι ένα ΕΣΥ είναι επιπλέον αποδοτικότερο. Εντός ενός ΕΣΥ οι ενδεχόμενες σπατάλες και καταχρήσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα με ένα αποκεντρωμένο σύστημα διοίκησης (βλ κείμενα ‘ Η άμεση δημοκρατία με αφετηρία το Εθνικό Σύστημα Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλειας’ και ‘Συνθήκες λειτουργίας ιδιωτικού τομέα’ σχετικά με την αποκέντρωση και τις προμήθειες). Αντί του ‘αόρατου χεριού της αγοράς’ που αποτυγχάνει στην οικονομικά αποτελεσματική προαγωγή της υγείας προτάσσουμε τον άμεσο δημοκρατικό προσδιορισμό των αναγκών σε εθνικό επίπεδο εξασφαλίζοντας έτσι τον παραγωγικό τους χαρακτήρα και την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Τρόπος χρηματοδότησης Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας Η εύρεση πόρων έπεται του προσδιορισμού των προδιαγραφών του ΕΣΥ σε εθνικό επίπεδο. Πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε ποιες είναι οι ελάχιστες εγγυήσεις ως προς τη ποιότητα παροχής υγείας στο σύνολο του πληθυσμού, τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε περιφέρειας αλλά και κάθε πολίτη με ιδιαίτερες ανάγκες ξεχωριστά (βλέπε πχ κείμενο ‘ χρόνιοι ασθενείς και ευπαθείς ομάδες’). Ακολουθεί η μέτρηση του αναγκαίου υγειονομικού προσωπικού για να καλυφτούν αυτές οι εγγυήσεις, η μέτρηση των αναγκαίων λειτουργικών εξόδων κτλ. Αφού προσδιοριστούν οι ανάγκες, πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε δυο τρόπους χρηματοδότησης του ΕΣΥ. Εθνικό νόμισμα το οποίο να εκδίδεται για διάθεση απευθείας σε υπηρεσίες υγείας. Με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζεται από την πολιτεία η παραγωγική φύση των υπηρεσιών υγείας αλλά και η υγεία ως αδιαπραγμάτευτο κοινωνικό δικαίωμα και προτεραιότητα. Παροχή εργασιακής θητείας από το σύνολο των πολιτών. Στόχος είναι η εξοικοίωση των πολιτών με την προσωπική συμμετοχή σε μια ανθρωπιστική δραστηριότητα, η ενδυνάμωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και η στήριξη όλων των ευπαθών ομάδων. (βλ κείμενο ‘μια πρόταση για ένα δημοκρατικό ασφαλιστικό σύστημα βασισμένο στην εργασία’). Δεν χρειάζονται φόροι για εύρεση πόρων, αλλά δεν αποκλείουμε την χρήση των φόρων για άσκηση πολιτικής στον τομέα της υγείας. Επιπλέον δεν χρειάζονται ασφαλιστικές εισφορές επιμέρους επαγγελματικών ταμείων, διότι το σύστημα πρέπει να είναι Εθνικό και εξισωτικό και όχι σύστημα υπηρεσιών υγείας πολλών ταχυτήτων. Σε μορφή pdf εδώ: Αντώνης Μπόζης, Ομάδα Υγείας Ε.ΠΑ.Μ....