Ο ΣΔ τύπου 1 είναι ινσουλινοεξαρτώμενος και χρειάζεται απαραίτητα την χορήγηση ινσουλίνης ενώ ο ΣΔ τύπου 2 είναι μη ινουλινοεξαρτώμενος ,σχετίζεται με την παχυσαρκία και την κακή διατροφή και χρειάζεται πρωτίστως ρύθμιση στο διαιτολόγιο και συνήθως υπογλυκαιμικά χάπια. Για να συσχετιστεί θετικά η άσκηση με το ΣΔ θα πρέπει να γίνουν οι κατάλληλες προσαρμογές στον ασκούμενο ανάλογα με τον τύπο του ΣΔ. Σε άτομα με διαβήτη τύπου 1 : Οι προσαρμογές αυτές έχουν σκοπό να μην μειωθούν τα επίπεδα ινσουλίνης κατά την άσκηση, ρυθμίζοντας την δόση και το χρόνο λήψης της ενέσιμης ινσουλίνης και των γευμάτων. Οι ενέσεις πρέπει να αποφεύγονται να γίνονται απευθείας πριν την άσκηση .Αν ο χρόνος που θα ασκηθούν είναι λιγότερος από 30λεπτά δεν χρειάζεται αντίστοιχη ρύθμιση της δόσης την ινσουλίνης ,αν η άσκηση είναι μεγαλύτερης διάρκειας η ινσουλίνη πρέπει να μειωθεί από 15-40% σύμφωνα με τις υποδείξεις του γιατρού και σύμφωνα με τις ατομικές καθημερινές μετρήσεις. Ο συνδυασμός σωματικής άσκησης και ενέσιμης ινσουλίνης μπορεί να προκαλέσει υπογλυκαιμία, η υπερινσουλιναιμία μπορεί να συμβεί όταν ο ασθενής έχει λάβει ενέσιμη ινσουλίνη λίγες ώρες πριν την άσκηση και έχει πλέον περάσει το υψηλότερο σημείο δράσης της .Το φαινόμενο γίνεται πιο σοβαρό όταν γυμναστεί το συγκεκριμένο σημείο όπου εφαρμόστηκε ινσουλίνη. Πριν την άσκηση πρέπει να ...