Το Παγκράτιον ή Παμμάχιον ή Πάμμαχον είναι συνδυασμός πάλης και πυγμαχίας. Η ονομασία του προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων «παν» και «κράτος» που σημαίνει «με όλη τη δύναμη». Αποτελεί την αρχαιότερη άοπλη μαχητική τέχνη που έχει καταγραφεί. Οι νέοι στην αρχαία Ελλάδα εκπαιδεύονταν από μικρή ηλικία στο παγκράτιο για να έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τους εχθρούς και να αυτοπροστατεύονται. Το Παγκράτιο ενετάχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες την 33η Ολυμπιάδα (648 πΧ). Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη τους κανόνες του αθλήματος οριστικοποίησε ο Λεύκαρος από την Ακαρνανία. Στην 145η Ολυμπιάδα (200 πΧ) προστέθηκε η κατηγορία των παίδων, στην οποία απαγορεύτηκαν τα επικίνδυνα κτυπήματα. Απετέλεσε αδιάλειπτα ολυμπιακό άθλημα μέχρι την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων το 393 μΧ από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α', αλλά συνέχισε, μέχρι και τον 6ο αιώνα μΧ να αποτελεί τμήμα κάθε αγωνιστικής αθλητικής δραστηριότητας. Εθεωρείτο βασικό άθλημα και συμπεριλαμβανόταν σε όλους τους Πανελλήνιους αγώνες (Ολύμπια, Πύθια, Ίσθμια και Νέμεα). Το παγκράτιον κατείχε ξεχωριστή θέση στη συνείδηση των Ελλήνων καθώς σε καταλόγους νικητών αναφέρεται ως «ιερόν», πράγμα σπάνιο για άθλημα. Ο Σωκράτης και ο Πλάτων αναφέρονται ως αθλητές του Παγκρατίου. Ο Πλάτων υπήρξε δύο φορές Ισθμιονίκης και μία Πυθιονίκης, κερδίζοντας μία νίκη στο παγκράτιο και δύο στην πάλη. Ο Αριστοτέλης στη Ρητορική ορίζει το Παγκράτιον ως: «...ὁ δὲ ...