Το άγνωστο είναι το αντικείμενο της γνώσης. Ένα άγνωστο που συνεχώς υπερβαίνεται χωρίς να εξαντλείται. Αυτό το σκοτεινό ελατήριο, που, κρυμμένο στα βάθη μας, μας ωθεί αδιάκοπα προς τα εμπρός, είναι η κινητήρια δύναμη κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Η φύση της πρέπει επομένως να ορίζει και την φύση της δραστηριότητας που ονομάζουμε γνώση..Προς τα που μας ωθεί η θέληση;.Ίσως η πιο γνήσια έκφραση της θέλησης αναδύεται, όταν ανακαλύπτουμε κάποτε ότι τελικάδεν ξέρουμε τι θέλουμε. Όταν το συνειδητοποιούμε αυτό, αντιλαμβανόμαστε τον άνθρωπο ως ον θρησκευτικό. Και ονομάζουμε την ριζική αυτή έφεση, αυτή την τροπή μας,που συνιστά την ουσία μας,θρησκεία.Αν αυτό τελικά είναι που θέλουμε, αυτό είναι επίσης που τελικά θέλουμε να γνωρίσουμε. Πώς όμως να γνωρίσουμε το άγνωστο; Γιατί υπάρχουν δύο ειδών άγνωστα.. αυτό που είναι τέτοιο επειδή ως εντελώς άλλο είναι από τη φύση του άγνωστο ... κι εκείνο που είναι τέτοιο επειδή δεν έχει ακόμα γνωσθεί.Προκύπτει εδώ μια αντίφαση: Εκείνο που θέλουμε να γνωρίσουμε δεν γνωρίζεται.Τί θα πει δεν γνωρίζεται; Η γνώση είναι ένας από τους τρόπους με τον οποίο ηθέληση αποκτά τα αντικείμενά της.Γνωρίζω κάτι σημαίνει το κάνω δικό μου.Το κάνω δικό μου σημαίνει το βάζω μέσα στον χώρο μου,το κάνω μέρος του εγώ μου,το ανθρωποποιώ.Ο άνθρωπος, όμως, ονειρεύεται μια τέτοιου είδους γνώση..απόκτηση του εφετού, την συμπερίληψή στα δικά του όρια,πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει επέκταση των ορίων του ανθρώπου στα όρια του Θεού. Το βασικό λάθος του ισοθεϊσμού ή Προμηθεϊσμού, (όπως λέγεται συνήθως η θεμελιακή αυτή διαστροφή της θρησκευτικής έφεσης ...) είναι ακριβώς ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να γίνει εκείνο που.. απ' τη φύση του δεν είναι. Για να το κατορθώσει αυτό ...μετατρέπει απλούστατα τον Θεό σε κάτι συλληπτό και αλώσιμο.Πιστεύει πως, όταν ο ολοένα επεκτεινόμενος φωτεινός κύκλος.. της ανθρωποποίησης των πάντων ... φτάσει στα όρια του επιστητού, τα όρια ανθρώπου και Θεού θα έχουν συμπέσει.¨Δεν θέλουμε να κατακτήσουμε το διάστημα ...απλώς θέλουμε να επεκτείνουμε τα ..σύνορα της γης ....ως τα σύνορα του διαστήματος¨,λέει κάποιος από τους επιστήμονες του σταθμού. Η επιθυμία αυτή είναιαποκύημα αυταπάτης,(καμμιά φορά συνειδητής), γιατί κατά βάθος το ξέρουμε, ότι η ταύτιση του Θεού με το σύνολο του κόσμου είναι παροδική,ότι αν ήταν δυνατόν κάποτε τα σύνορα του διαστήματος να έχουν γίνει σύνορα της γης, θα θέλαμε πάλι το παραπέρα, και θα συνειδητοποιούσαμε ότι απλώς ξεγελάσαμε τους εαυτούς μας, ότι άλλο είναι το πραγματικά ζητούμενο. Τότε θα γυρνούσαμε στον εαυτό μας, να τον ρωτήσουμε: τι επιτέλους θέλει, κι εκείνος θα μας απαντούσε ότι θέλει τον.. Θεό και.. όχι τον κόσμο (σ.σ.τελικα όλοι συνειδητά ή ασυνειδητα διψάμε για τον Θεό..) Στον Σολάρις, οι ερευνητές δεν φτάνουν στα όρια του διαστήματος ... Έτσι εδώ η επιστήμη ¨βλέπεται¨ από τον Λέμ σαν μέσο, σαν εργαλείο που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αποτυχία, στη συντριβή κι από εκεί στην αναγνώριση του εαυτού του και, μέσω της κρίσης που θα προκύψει, σ' αυτό που λέμε μετάνοια.Γυρίζοντας τον προβολέα αντί προς τα έξω, προς τα μέσα, θα ιδούμε πράγματα που θα μας κάνουν να φρικιάσουμε, άλλα και να επανατοποθετηθούμε. Ο Σολάρις, αναλαμβάνει στο μυθιστόρημα, να ¨γδύσει¨ το υπερφίαλο ον απ' τη λάμψη όλης του της τεχνολογίας και να δείξει πίσω απ' αυτήν.. άρρωστα τα βάθη του.Ενσαρκώνοντας το περιεχόμενο του.. υποσυνείδητου,εκθέτει την φρικτή του ασχήμια σ' όλο της το δαιμονικό μεγαλείο. Αλλ' αυτό ακριβώς θα προκαλέσει την κρίση, το κλάμα και την αλλαγή. Ίσως δεν έχει τόση σημασία, ότι η έτσι κι αλλιώς όχι εντελώς ανθρώπινη γυναίκα χάνεται και πάλι. Σημασία έχει αυτό το αίσθημα που πράγματι νεκρανάστησε τον Κέλβιν. Ταπεινά μικρός σ' αυτό που ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει, σαν ν' απευθύνεται σε κάποιον δυνατώτερο απ' τον ίδιο, που μπορεί να πραγματοποιήσει το θαύμα της κατάργησης των περιορισμών που ορίζουν την ύπαρξη, δεν ζητά καν, αλλά αναμένει, με ελπίδα, την λύση της τραγωδίας. Στο φίλμ του Ταρκόφσκυ, ο σκηνοθέτης προχωρεί παραπέρα: το ¨πλάσμα¨ του Σολάρις αναδημιουργεί, κλέβοντας τις εικόνες απ' το μυαλό του Κέλβιν, το σπίτι του κάτω στη γη. Ο κήπος γύρω, τα δέντρα, τα πράγματα τα φορτισμένα με τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, όλα αντιγραμμένα στην εντέλεια, αναδύονται σαν μια νησίδα μέσα απ' τον ωκεανό. Ο Κέλβιν έχει προσγειωθεί εκεί πάνω και περπατά προς την πόρτα του πατρικού του. Ο πατέρας βγαίνει και τον υποδέχεται κι εκείνος, ξεσπώντας σε κλάματα, γονατίζει κάτω απ' το πατρικό χέριπου του χαϊδεύει τα μαλλιά. Αν η επιστήμη θελήσει να επιστρέψει(εγκαταλείποντας την αυτονόμησή της και μετανοούσα) στονπροσανατολισμό που ορίζει ο μυχιώτερος ανθρώπινος πόθος, μπορεί και αυτή να συντελέσει στη φανέρωση του δρόμου της επιστροφής στον.. Πατέρα. Πηγη..Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος Όνομα (απαιτείται) Email (δε δημοσιοποιείται) (απαιτείται) Διεύθυνση Ιστοσελίδας Αποστολή επόμενων σχολίων στο email σας Δέν επιτρέπεται η χρήση HTML tags για τα σχόλια αυτού του blog Γράψτε τους χαρακτήρες που φαίνονται στην ...