Η φορολογία δεν είναι απλά κόστος που πρέπει με κάθε τρόπο να ελαχιστοποιείται, αλλά μια διανομή προς την κοινωνία, για να γίνουν δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία κ.α. Ωστόσο, οι ζάμπλουτοι φοροφυγάδες και τα υπεράκτια κέντρα που τους εξυπηρετούν έχουν διαποτιστεί από μια αντεστραμμένη ηθική, σύμφωνα με την οποία η φορολογία, η δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος είναι κάτι το κακό και άχρηστο, ενώ οι φορολογικοί παράδεισοι, η φοροαποφυγή και η εχεμύθεια, ακόμη και η δωροδοκία που σου επιτρέπει να παρακάμπτεις τη γραφειοκρατία, είναι κάτι καλό. Με την αφρόκρεμα του 1% να έχει τη δυνατότητα να φοροδιαφεύγει ανερυθρίαστα, τα offshore κέντρα, που επιτρέπουν κάτι τέτοιο, υπονομεύουν σε παγκόσμια κλίμακα τη δημοκρατία, το κράτος Δικαίου, τους κανόνες, τους νόμους και την εμπιστοσύνη του κόσμου προς αυτούς. Γι’ αυτό και η πλειονότητα των πολιτών σήμερα διαισθάνεται πως κάτι το πολύ σάπιο υπάρχει στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά δεν έχει τις γνώσεις και τα εργαλεία να το εντοπίσει ξεκάθαρα. Ας μη γελιόμαστε. Αυτό το σάπιο είναι στην ουσία η αχανής Αθέατη Αυτοκρατορία των Offshore, που απειλεί όχι μόνον την Παγκόσμια Οικονομία αλλά και την ίδια την Ανθρωπότητα. Το 1944, στη Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, διαμορφώθηκε η αρχιτεκτονική του μεταπολεμικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, βασιζόμενη σε κανόνες που θα εκδίωκαν τους τοκογλύφους δανειστές και τους ραντιέρηδες από τις διεθνείς χρηματοδοτήσεις. Παιδιά εκείνης της διάσκεψης ήταν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, που όμως σήμερα θεωρούνται τσιράκια της παγκοσμιοποίησης και της ασύστολης απορρύθμισης, ενώ αρχικά διαδραμάτιζαν αντίθετο ρόλο, ως θεματοφύλακες μιας εύρυθμης Παγκόσμιας Οικονομίας. Τότε, όμως, οι Δυτικές οικονομίες βρίσκονταν υπό την επίδραση του Κεϊνσιανισμού, που πρέσβευε πως ο χρηματοπιστωτικός τομέας όφειλε να είναι υπηρέτης της κοινωνίας και όχι αφέντης της . Σ’ αυτό στηρίχτηκε το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα, η δημιουργία του Κράτους-Πρόνοιας και η κοινωνική συνοχή της Ευρώπης. Από τη δεκαετία του 1980, όμως, όλο αυτό το το μεταπολεμικό οικοδόμημα, που εξασφάλισε ειρήνη και ευημερία στους πολλούς, αποδομείται προς όφελος του 1%, με τις γνωστές συνέπειες για το υπόλοιπο 99%, και ειδικά για την Ελλάδα και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού της που τιμωρείται άδικα, ενώ οι λίγοι συνεχίζουν να κερδοσκοπούν και να φοροδιαφεύγουν. Τελειώνοντας, υπενθυμίζω πως υπάρχουν κάποιοι, οργανωμένοι καλά σε λόμπι και με ισχυρά μέσα στα χέρια τους, που υπερασπίζονται το υπάρχον σύστημα των Offshore, επενδύοντας σε πολιτικές περαιτέρω απορρύθμισης και κατάργησης και των τελευταίων ελέγχων στις κινήσεις κεφαλαίων κι όλο αυτό προσπαθούν να το «πουλήσουν» στον λαό ως «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις». Ωστόσο, δεν είναι καθόλου έξυπνο να βάλεις την Αλεπού σεκιουριτά στο κοτέτσι σου.