Το ανθρώπινο γονιδίωμα είναι ένας εξαιρετικά περίπλοκος χάρτης» γράφει το «Time». «Η ατελής γνώση μπορεί να μας οδηγήσει στην τρέλα – ή στην κατάρρευση – κάνοντάς μας να κυνηγάμε φόβους που μπορεί να μην επαληθευτούν ποτέ». Οι γενετιστές επιμένουν ότι δεν χρειάζονται υστερίες. Ενα θετικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί μια προδιαγεγραμμένη πορεία· το ότι έχεις την τάδε μετάλλαξη του τάδε γονιδίου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πάθεις το δείνα νόσημα. Αν, πάλι, δεν σου βρουν κάποια «ένοχη» μετάλλαξη, δεν σημαίνει ότι όλα είναι ΟΚ, ότι είσαι αλειμμένος με αμβροσία από πάνω μέχρι κάτω και ότι μπορείς να μπουκάρεις άφοβα στο ναρκοπέδιο. Ενας γιατρός μού είχε μιλήσει για την περίπτωση ενός εκκεντρικού «λεφτά» που κατέθεσε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο κάμποσες χιλιάδες ευρώ προκειμένου να κάνει ό,τι γενετικό τεστ υπάρχει και δεν υπάρχει. Δεν είχε βεβαρημένο ιστορικό, το ήθελε έτσι για την πλάκα του. Ο τύπος είχε DNA που «φυσούσε», όλα τα τεστ τού βγήκαν αρνητικά. Ο γιατρός, ωστόσο, έσπευσε να τον προσγειώσει: «Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι άτρωτος. Κανείς δεν είναι». Αμφιβάλλω, βέβαια, αν ο τύπος πτοήθηκε. Είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι λίγο αφότου πήρε τα αποτελέσματα στα χέρια του, μπήκε σε μια Lamborghini και άρχισε να τρέχει με χίλια. Η επίσκεψη σε ένα εργαστήριο ανάλυσης γενετικού υλικού δεν είναι βόλτα στο πάρκο. Μπορεί να σκοντάψεις πάνω σε όλα αυτά τα οποία σκέφτεσαι καμιά φορά μέσα στο σκοτάδι. Πάνω σε όλα εκείνα που ενίοτε σε κάνουν να βουρκώνεις όταν κοιτάς τα παιδιά σου που παίζουν ανέμελα στο σαλόνι, απαλλαγμένα από το μέλλον και τις νευρώσεις του. Αλλά ακόμη και μια απλή βόλτα στο πάρκο δεν μπορείς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει. Μπορεί να ξαπλώσεις επάνω στο γρασίδι και απλώς να «ρουφήξεις» λίγο ήλιο. Μπορεί, όμως, εκεί που λιάζεσαι, κάποιος να εκσφενδονίσει από τον πέμπτο όροφο ένα ξύλινο κομοδίνο....